Overdreven hunkering naar nostalgie

Goedemorgen allemaal, na een paar weken vakantie aan de andere kant van de wereld, ben ik deze week weer vol energie aan het werk gegaan. Het is heerlijk om een paar weken al het Texelse nieuws te negeren. Af en toe beantwoord je een vraag via messenger, WhatsApp of Twitter met 'Geen idee, ik ben nog op vakantie, maar de redactie is bereikbaar' en verder probeer je zoveel mogelijk onder de radar te blijven. Het is goed gelukt. Mede door deze afstand is het ook heerlijk om thuis weer aan het werk te gaan.

Thuisgekomen toch maar een beetje de kranten doorgebladerd. Als vanzelf zat ik ook alvast te speuren naar input voor een nieuwe blog. Er was genoeg gebeurd, maar niet iets waarvan ik direct dacht: daar moet ik wat mee. Ik had kunnen schrijven over Staatsbosbeheer die toch geld verdient uit het kappen van de bomen, maar het bedrag is niet groot en het geld lijkt bovendien niet op Texel terecht te komen. Ik had kunnen schrijven over de bestedingen van het geld uit het mobiliteitsfonds, maar daar lijkt me al genoeg over gezegd. 

Maar met dingen afschieten, kom je uiteindelijk niet verder. Gelukkig is Facebook je vriend en vermaakte ik mij deze week kostelijk op de pagina van de TESO-fans. De Schulpengat lijkt dan eindelijk haar laatste reis te gaan maken. Deze week was het een drukte van jewelste rond het schip. Duikers, draaiende motoren, licht aan boord. Alles wijst er op dat 'de oude dame' één dezer dagen richting haar executie vaart. Het nieuws dat het schip gesloopt wordt, was al lang bekend. TESO heeft lang een koper gezocht, maar die kwam niet. Als bedrijf moet je dan op een gegeven moment een keuze maken. Het schip langer aan de kade houden is ook geen oplossing en daar wordt niemand beter van. Bovendien blijft het geld kosten om het ding drijvende te houden.

Toch was het definitieve afscheid weer reden voor een hoop weemoed onder de fans. Alsof er een goede vriend werd begraven of toch wel op zijn minst een te vroeg gestorven shetlander, gingen de betraande emoticons als warme broodjes over de toonbank. Laatste selfies met de terminaal zieke en laatste foto's van het oude baasje, gecombineerd met foto's uit de tijd dat ze nog springlevend was. Een gemiddelde begrafenis of crematie gaat gepaard met minder vertoon van dramatiek. Begrijp me niet verkeerd hoor, leuk bootje. Maar laten we nu niet overdrijven, dat heeft de Schulpengat wel genoeg gedaan. Een schip is een gebruiksvoorwerp en de Schulpengat is gewoon ingehaald door de tijd. Er liggen twee prachtige schepen die beide prettiger reizen dan de Schulpengat. Al was het alleen maar om het laden en lossen en het horecagedeelte, zonder dat rottige smalle gangetje waardoor je mocht hopen dat je voor je aan de overkant bent een kop koffie had. 

Ik heb nooit zo heel veel met nostalgie. De hunkering naar vroeger verveelt mij al snel. TESO is een bedrijf en daar is geen ruimte voor een museumschip. Ik vind het al heel wat dat een deel van de brug naar Kaap Skil gaat en dat lijkt me meer dan genoeg. De verwijten dat het 'jammer is dat TESO er niet meer aan gedaan heeft om het schip in de vaart te houden', zal ik vast naar het land der fabelen verwijzen. Er is genoeg aan gedaan, maar het schip is niet makkelijk zomaar ergens anders in te zetten. Bovendien wil je ook zeker weten dat de bestemming goed is. Als over een jaar beelden opduiken van verdrinkende vluchtelingen rondom een oude TESO-boot, is dat ook geen reclame. 

Ik was bijna op het punt dat ik de Schulpengat zelf naar België zou brengen voor de sloop. Ik ben erg hulpvaardig en het is wellicht beter voor de tere zieltjes om die pleister er nu maar eens af te trekken. Het schip zou al een aantal keren weggaan en bleef toch steeds nog even. Iedere keer dat bekend werd dat het schip nu echt wegging, steeg het water in het Marsdiep weer met een centimeter van alle tranen. Geen nood mensen, nu gaat ie echt. Hiermee nemen we ook afscheid van opmerkingen als 'Ik zou hem nog maar houden, met die Texelstroom weet je het nooit'  (dat dat schip na een moeilijke start al maanden probleemloos vaart, vergeten mensen snel), 'Bedankt trouwe vriendin, we gaan je missen', 'Vaarwel makker' en 'voor mij blijf jij altijd de enige echte boot'. Even voor de duidelijkheid: ik verzin deze opmerkingen niet, die kwamen de afgelopen maanden echt voorbij. Ook het juweeltje '#prayforschulpengat' heeft de oude dame niet kunnen redden. Ik verwacht in ieder geval geen Bijbelse wederopstanding waarbij de Schulpengat drie dagen na de sloop weer doodleuk de haven uit komt varen.

Job Schepers

De blogs worden geschreven op persoonlijke titel en vallen buiten de verantwoordelijkheid van de redactie. Het zijn geen journalistieke producties, maar stukken gevormd vanuit mijn mening. Ik ga graag de dialoog aan. Dat kan via Facebook onder het bericht, maar ook via de mail. Ik probeer altijd overal op te antwoorden.