Daar waar ooit gevist werd

"Raar hè pap, dat die vissers zo vissen. Je zou denken dat er in deze tijd toch manieren moeten zijn om beter met het Wad om te gaan? Dat is toch niet van deze tijd? Met zware kettingen over de zeebodem schrapen. Dat moet toch anders kunnen?"

Verwonderd kijken vader en zoon vanaf een rondvaartboot naar een roestige kotter die zich voort ploegt over een stuk van de Nederlandse Waddenzee. Er zijn veel kotters op het stuk. Het is het laatste stukje zee waar de vissermannen nog mogen vissen. Naar Engeland mogen ze niet meer, de Britten hebben de grenzen gesloten. Tachtig procent van de andere stukken is afgesloten voor de visserij op last van de NGO's. Nog eens tien procent is gereserveerd voor metershoge windmolenparken. Wat de Nederlandse vissermannen rest is een klein stukje zee.

De kapitein van de rondvaartkotter knikt weemoedig. Ook hij bevoer ooit de zeeën. Het was zijn domein. Het was niet altijd leuk. Het was hard werken en bracht risico's met zich mee. Rijk werd hij er niet van, zeker niet meer na de aanlandplicht. Toch had hij altijd gedacht dat hij de zeeën tot aan zijn pensioen zou bevissen. Hij denkt terug aan die dag dat hij uitgelaten terugkwam van de Britse wateren, het ruim tjokvol vis. Wat hadden hij en zijn mannen een topweek gehad. De week erop zou nog beter worden...

Hij begint zich op te winden en loopt naar de jongen toe. Hij blijft rustig, de jongen weet niet beter. Die kan er niets aan doen. "Je hebt gelijk kereltje. Weet je hoe het zit? Deze zeeën waren van ons. We deelden ze met de zeedieren, de andere schepen en de toeristen. Omdat ook wij begrepen dat het anders moest, gingen we onderzoek doen. We bedachten een systeem waarbij met kleine stroomstootjes de platvis van de bodem werd opgeschrikt- de pulsvisserij. De vis kwam omhoog en zwom zo het net in. Hierdoor hadden we minder bijvangst - vis die je niet wil vangen, verbruikten we minder brandstof, hadden we minder CO2-uitstoot en sleepten er geen kettingen meer over de bodem. De toekomst was gewaarborgd jongen. Ook voor ons, vissermannen hebben niets aan een lege zee."

De jongen kijkt hem vol ongeloof aan. "Als dat allemaal zo is, waarom doen jullie dat dan niet meer?" De man lacht verbitterd. "Dat is een hele goede vraag. In die tijd werd alles vanuit Brussel bepaald. Daar kwamen alle Europese landen bij elkaar. De grote landen hadden meer macht dan de kleine. De Fransen - altijd weer die verdomde Fransen - hadden een verouderde vloot en geen rode rotcent om te investeren. Eigen schuld, mismanagement van tientallen jaren. Maar de Fransen verzonnen een list. Onder leiding van een terroristische milieuorganisatie Bloom werd een lobby gestart. Met nepnieuws, propaganda en veel geschreeuw in de leegte werden de Nederlandse vissermannen in een kwaad daglicht gesteld. We zouden vissen met massavernietigingswapens en waar wij visten zou slechts een woestijn overblijven. Het was niet waar, maar we waren kansloos. De leden van het Europees Parlement - nog nooit een zee van dichtbij gezien - trapten er met open ogen in.. We visten verdomme niet eens in Franse wateren..."

De jongen luistert ademloos... "Dan zijn de Nederlandse vissers mooi genaaid zeg!" Het levert hem een tik op zijn achterhoofd op van zijn vader. De kapitein lacht, terwijl de pijn in zijn ogen te zien blijft. "Ja, dat zijn ze zeker kerel. Eigenlijk zijn we net indianen. Deze wereld was van ons. Nu zijn we uitgemoord of ontwapend en opgesloten in een reservaat. Een aantal van ons blijft dapper strijden. Ik ben maar met toeristen gaan varen, het gezin moet ook eten. Maar mijn hart huilt. Zeker nu duidelijk is dat de stap terug dodelijk was. De schol is al uitgestorven, tong is schaars... wat volgt?"

Job Schepers

De blogs worden geschreven op persoonlijke titel en vallen buiten de verantwoordelijkheid van de redactie. Het zijn geen journalistieke producties, maar stukken gevormd vanuit mijn mening. Ik ga graag de dialoog aan. Dat kan via Facebook onder het bericht, maar ook via de mail. Ik probeer altijd overal op te antwoorden.