De zwijgende eilanddichteres

Wat is er gebeurd met onze eilanddichter? U weet wel, de mevrouw die met de nodige poeha werd aangesteld. Een dergelijk iemand was namelijk onmisbaar voor ons eiland.

Aan het begin kregen we de nodige rijmelarij voorgeschoteld, maar inmiddels is het toch alweer een tijdje stil. Is onze Amsterdamse eilanddichter de motivatie een beetje kwijtgeraakt na het gedoe rond het horshutje? Ik zou dat nog begrijpen ook. Voor wie het alweer vergeten is. Mare van der Mast wilde in navolging van het strohutje in De Dennen ook een hutje van bezinning op De Hors. Vervolgens ontstond er soort van heksenjacht, omdat men er van overtuigd leek dat er een bunker van twintig meter hoog kwam. Minstens zo groot als de nieuwe bierbrouwerij. In de tijden van Facebook en Twitter laaide de discussie op en het werd er niet vriendelijker op.

Ik heb ook niet veel met de stukjes van de eilanddichter. Dat ligt niet direct aan haar, ik ben op dat punt wellicht een cultuurbarbaar. De Groningse nuchterheid staat niet altijd open voor het zweverige toontje uit de proza van onze eilanddichter, of moet ik eilanddichteres zeggen? Het is mij vaak te serieus, waarbij ze bang lijkt voor iedere vorm van humor. Wellicht tast het haar artistieke kunsten aan? Nee, geef mij dan maar Huib de Rijmelaar die tussen 1931 en 1964 ruim duizend gedichten schreef voor de Texelse Courant. 

 
  
Huib de Rijmelaar rijmt het jaar 1938 aaneen.

Huib de RIjmelaar liet de lezer lachen, huilen en werd meegenomen in de kritische blik van de Rijmelaar die zijn mening zelden onder stoelen of banken stak. 
 
Huid de Rijmelaar dicht op het nieuws in de krant van 3 oktober 1945.

Poëtisch is het vast minder verantwoord en het Sinterklaasgedichtgehalte ligt ongetwijfeld hoger, maar ik smul er van. Bovendien deed hij het krant in, krant uit. En dat is toch een prestatie. Ik de wandelgangen heb ik gehoord dat onze eilanddichter komende week weer ergens verschijnt. Niet dat het van mij hoeft, maar als we dan toch zo'n functie hebben, laten we er dan ook wat mee doen. 

De zwijgende eilanddichteres

Eilanddichteres zeg nou zelf,

dit zet aan de dijk geen zoden.

Dicht eens uit de losse pols,

niet enkel als u wordt ontboden. 

Of weet u daar, ver in de grote stad,

niet meer wat er op het eiland speelt?

Doet het hutje nog steeds zeer?

zijn de wonden niet geheeld?

Moet u het hebben van verhalen,

inmiddels bang voor de nieuwe boot?

of valt er geen eer meer te behalen,

voelt u zich misschien te groot?

Eilanddichter laat u zien,

laat ons huilen, gieren brullen.

Beklim de barricades met uw pen,

doe wat wij niet kunnen. 

Of is het al te laat misschien?

Job Schepers

De blogs worden geschreven op persoonlijke titel en vallen buiten de verantwoordelijkheid van de redactie. Het zijn geen journalistieke producties, maar stukken gevormd vanuit mijn mening. Ik ga graag de dialoog aan. Dat kan via Facebook onder het bericht, maar ook via de mail. Ik probeer altijd overal op te antwoorden.