Bestuurder in coronatijd - Zomaar een voorbeeld

In columnreeks ‘Bestuurder in coronatijd’ deze week een bijdrage van wethouder Hennie Huisman.

Twee weken geleden ging ik onderuit op de fiets. ‘s Nachts had het gevroren en ondanks het preventief strooien van de gemeente was het spekglad. In de eerste de beste bocht al zeilde ik over het fietspad. Terwijl ik op mijn buik over het beton schoof, landde de fiets op mijn benen. Achter mij stopte direct een oudere man. “Kan ik helpen?”, vroeg hij. Nou graag, want vanwege mijn ongelukkige positie kreeg ik die zware fiets niet van mijn benen af. De man bleef eerst op afstand enige tijd staan bedenken hoe hij dit ging oplossen, we leven tenslotte in een anderhalvemetersamenleving. Eerst maar een mondkapje pakken. Dat moest worden opgediept uit zijn fietstas, hetgeen ook enige minuten in beslag nam. Ondertussen voelde ik de kou door mijn natte broekspijpen doordringen. Terwijl ik daar lag, worstelde de man met het mondkapje. Naar mijn gevoel duurde het een eeuwigheid. Langer blijven liggen was geen optie. Ik moest zelf overend komen. Met een uiterste krachtinspanning lukte het me de fiets omhoog te krijgen en op te krabbelen.

Het is zomaar een voorbeeld van de impact van corona op ons dagelijks leven. Ik vind er weinig aan, zo’n coronasamenleving. Je spreekt niemand meer spontaan. De winkelstraten zijn leeg, de restaurants gesloten. Normaal gesproken zou ik nu al zes nieuwjaarsrecepties hebben gehad. Dat roept bij u misschien beelden op van toastjes etende bobo’s, maar het heeft wel degelijk een functie. Juist bij zulke informele aangelegenheden hoor je wat er leeft. Helaas is het even wat minder interactief allemaal. Zelfs het altijd bruisende De Koog is een coronaspookdorp.

Het wegblijven van gasten in de eerste lockdown was een klap voor de Texelse economie. Tegelijkertijd genoten veel Texelaars van de rust en ruimte. Een eiland zonder toeristen, ongekend! In de zomermaanden was het weer als vanouds. Sterker nog, het leek me drukker dan ooit. Mede daardoor redden de ondernemers zich hier beter dan elders in het land. Er zijn voor zover ik weet (nog) geen Texelse ondernemers door de coronaomstandigheden failliet gegaan. Wel zijn Texelse bedrijven overgenomen door overkantse ketens, maar dat lijkt mij los te staan van corona. Of zo’n overname een verrijking van de Texelse economie is, weet ik niet. Meestal hebben grotere concerns een centrale inkoop en besteden ze hun geld dus niet hier, maar aan de overkant. Of zouden ze voor Texel een uitzondering maken en schapenwollen dekbedden bestellen en lokaal vlees, vis en groenten afnemen? Beter kun je immers niet krijgen. De toekomst zal het uitwijzen.

Naast economie is de bouw van betaalbare woningen van leefbaarheidsbelang. Die zijn hard nodig, maar hemeltjelief, wat heb je een lange adem nodig voordat die schop daadwerkelijk de grond in kan. Er is geen ontkomen aan de bureaucratie, die met woningbouw gepaard gaat. Dat heeft te maken met bouw- en omgevingswetten en met de bescherming van het landschap. Alle processen die moeten worden doorlopen zijn nodig, maar drijven mij tot het uiterste. En corona helpt ook niet mee, als het gaat om het organiseren van overleg en inspraak. Eind vorig jaar kregen we dan eindelijk goedkeuring van de provincie. En nu door! Verder heb ik nog één grote wens: zo snel mogelijk de vaccins naar Texel om een einde te maken aan de coronasamenleving. Ik kan niet wachten!

Hennie Huisman

Wethouder met onder meer economie en toerisme in haar portefeuille