Zelfs met interventie van '112', pakt De Koog 2 geen punt mee

Het gaat het verhaal van dit seizoen worden: Koog 2 doet leuk mee, maar is haantje de achterste als de punten uitgedeeld worden. In een prima wedstrijd met leuk combinatievoetbal, een sportieve tegenstander en goed weer, heeft De Koog 'hard gelachen maar wederom niet geneu...'.

De Koog begon voortvarend aan de wedstrijd en combineerde er lustig op los. Met 'good old' Jordy Mauritsz, Menno van Egmond, Pieter Plaatsman en Perry Koorn weer terug in de gelederen - niet te vergeten Tom Kossen als 'last man standing' in het hok - werd er sinds tijden voetbal gespeeld waar de spreekwoordelijke vingers bij afgelikt konden worden en waarvoor je eindelijk weer eens mensen durft uit te nodigen om uit bed te komen om vóór 14:00 uur voetbal te komen kijken... Perry Koorn was voor de wedstrijd überhaupt al erg opgelaten en stak zijn opwinding niet onder stoelen of banken: "Ze noemen mij wel de man van glas, maar bij deze man is het glas wél altijd vol!" Iedereen in verbazing achterlatend na deze powerquote, stapte de kleine spelmaker voldaan en welwillend de kleedkamer in om zich in een allesomvattend pak van vaseline te hijsen.

Het plezier was echter van korte duur, want Glenn Vonk - het lopend elastisch wonder van de Plevierstraat - zorgde uit het niets voor een eigen doelpunt en wist daarmee op een nogal tegenstrijdige manier 'topscorer' van Koog 2 te worden... Met zijn 'tweede van het seizoen' is hij al goed voor één tiende van het totaal aantal tegendoelpunten en daarmee houder van een nogal dubieuze eer. Meerdere journalisten van gerenommeerde vakbladen en tendentieuze websites hebben via deze website al geïnformeerd naar de mogelijkheden voor een interview met 'elastieke Annemieke'. Gelukkig is de teamsfeer goed en leven we in 2017; het valt te raden hoe men 75 jaar geleden omging met dit soort 'lastige kereltjes'... Binnen het team gaan geluiden op om voor Vonk - normaliter een zeer degelijke en bruikbare kracht - oogkleppen te kopen zodat hij minder snel wordt afgeleid door de vallende blaadjes bij het scorebord, opmerkingen langs de kant over dat er alweer te veel zout op de patat zit of de ademhaling van Nick van der Geest...

Er was werk aan de winkel en waar werk aan de winkel is, denk je aan Geert-Jan van de Star. De gevleugelde vleugelspits was zo scherp als een condor op acht kilometer hoogte en wist maar liefst tweemaal de score gelijk te trekken. Plots voor rust was er grote opwinding en consternatie, toen oermens Jorik Heijenk een flankaanval te verwerken kreeg. Het kind van de zon, de wind en de zee kan veel hebben, maar hier moest hij zijn meerdere in erkennen. De hoogblonde beer was geveld door een onbesuisde actie en zijn goudblonde lokken lagen wild gedrapeerd en verslagen over het aangeslagen gezicht. Een haarelastiekje lag na Joriks aftocht als troosteloze getuige in het natte gras. Met de ambulance werd hij afgevoerd en we mogen in onze handen knijpen dat er hoogstens een gekneusde nier werd gediagnosticeerd werd. Jorik kennende stapt hij overmorgen echter alweer doodleuk op zijn surfboard, want "a man's gotta do what a man's gotta do" en hij zal die übervette 'ground swell' echt niet willen laten liggen...

Na de rust kwamen de Kogers goed uit de startblokken en al gauw resulteerde dat in de eerste voorsprong van het seizoen. Via de glimmende hertenpootjes van uitblinker Koorn kon de 3-2 op het bord worden aangetekend en de spelers waren lyrisch! Het was echter weer van korte duur; het gezelligste Koger vlaggenschip kreeg het deksel op de neus en vervolgens ook nog de bak die bij het deksel hoorde. Zoals een ezel die zich wekelijks tweemaal aan dezelfde steen stoot, moesten de mannen uit de badplaats maar liefst twee tegentreffers incasseren en dropen ze beduusd, verdwaasd en verbaasd het veld af met een 3-4 nederlaag. Goed gespeeld, maar wederom geen punten; het concept begint al bekend en vertrouwd aan te voelen...