Texel wende pas na jaar of vijf aan apotheek

De Texelse apotheek is niet meer weg te denken uit ons straatbeeld. Dat was veertig jaar geleden wel anders. We kijken terug met oprichter Gerrit Lely en Erna Kuip, medewerker van het eerste uur en vandaag de dag nog steeds werkzaam bij de apotheek aan de Weverstraat.

De mensen, en dan met name de huisartsen waren niet blij. Dokter Waverijn - een zeer kundig arts overigens - nam het over van huisarts Van Loon. In die tijd waren de regels veranderd en zodra er een nieuwe huisarts kwam verdween op die plaats de apotheek (een uitsterfregeling red.). Dat schiep ruimte voor een eigen apotheek. De huisartsen waren natuurlijk niet blij met deze inkomstenderving. De Texelaars zaten er ook niet op te wachten. 'De dokter weet wat goed voor mij is', was nog de publieke opinie." Kuip weet het nog goed. "Aan het begin was dat niet makkelijk. Meneer Lely kwam over als eerste apotheker uit Den Helder, waar ik al voor hem werkte. Ik was wel een Texelaar, maar het werd mij niet in dank afgenomen. Ik denk dat het wel een jaar of vijf geduurd heeft voor een op zichzelf staande apotheek geaccepteerd werd. Toen kwamen de eerste overleggen met de huisartsen."

Hotel De Graaf

De onvrede uitte zich in opmerkelijke gebeurtenissen. "Na een maand aan de Molenstraat vestigden we ons aan de Weverstraat, in het pand waar de apotheek nog altijd zit. Het was daarvoor Hotel de Graaf geweest. Op een gegeven moment zegt een Texelaar tegen mij: 'Ik biljartte daar altijd. Dat heb jij van mij afgepakt'. Onzin natuurlijk, maar dat soort opmerkingen kreeg je wel", weet Lely nog goed. Ondanks de roerige start kijken Kuip en Lely met veel plezier terug op de afgelopen veertig jaren. "Het vak is wel enorm veranderd. Tegenwoordig ben je meer een manager, vroeger was je juist onzichtbaar. Je maakt zelf met medicijnen die nauwkeurig werden samengesteld aan de hand van uitgebreide voorschriften. Tegenwoordig krijg je veel medicijnen als halffabricaat of eindproduct aangeleverd. Ook de keuzemogelijkheden zijn anders. Toen we begonnen waren er minder medicijnen. Maar wat er was, had je wel. Tegenwoordig bepaalt de verzekering van de cliënt welk merk medicijn vergoed wordt en dat merk kan zo maar gewijzigd worden. Dat is lastig voor cliënten en dat vinden ze natuurlijk niet altijd leuk."

Terugkijkend

Als Lely terugkijkt blijven de anekdotes over tafel stromen, vaak met een glimlach. "Ik had gezegd dat ik 24 uur per dag, zeven dagen per week open zou zijn. Dat heb ik geweten. Eén nacht werd er wel drie keer aangebeld. Had ook te maken met huisartsen die mij niet graag zagen komen hoor. Ik kan er nu wel om lachen en al die ophef hebben we al lang achter ons gelaten."

"Het is nu onrustiger dan veertig jaar geleden. Mensen willen hun medicatie nog dezelfde dag hebben. Vroeger wist men gewoon dat het een dag ging duren. Wat in de tijd wel hectisch was, was de bouwvak, we waren ook maar met vier man. Die vier weken was het gekkenhuis. Ik weet nog goed dat er ook veel Duitse toeristen kwamen, dat land was toen echt een paradijs voor alternatieve geneeswijzen. Die bestelden van alles. Dat kun je je nou niet meer voorstellen", lacht Kuip.

"Als ik nu kijk naar het vak, herken ik het niet meer. Ik volg de branche natuurlijk nog, maar het is echt helemaal anders. Toen ik begon was de apotheek net een supermarkt. De valium stond gewoon voor het grijpen op de plank. Er werd natuurlijk heel serieus gewerkt, maar de regels waren gewoon compleet anders."