De autocrossfamilie

De autocross, ik had er toch altijd een beetje een beeld bij van tokkie-evenement. Ik was dan ook weinig enthousiast toen ik vier jaar geleden voor mijn werk voor het eerst naar de autocross moest. Vanaf dat moment is mijn beeld veranderd. De tokkies zijn er wel hoor, daar niet van. Maar 99 procent is vooral gezellig. Een rondje door de pits van de MAB-club levert altijd de beste input voor je verslag. Afgelopen zondag beleefde ik de cross op een compleet nieuwe manier, vanuit de pits. 

Vorig jaar had ik een interview met René Hoep nadat hij kampioen was geworden bij de Acon in Sint Maarten. Het was een zeer relaxed interview en het contact bleef. Nu hij weer kampioen kon worden, vroeg hij of ik mee ging. Ook met werk kwam het uit en dus nam ik de uitnodiging aan. Hij had toen nog niet verteld dat ik om 6.20 uur bij de loods moest zijn omdat hij een mooi plekje in de pits in Sint Maarten wilde hebben. We moesten de rest nog ophalen dus de dag begon al met een tocht met de bus door Den Burg en Oudeschild. Aangezien er koffie aan boord was, was het prima toeven. Het was een warm bad. De autocross is een gezellige familie. Niet alleen het team waarmee je bent, ook de concurrentie. René rijdt in de keverklasse en alle coureurs in deze klasse staan bij elkaar. Geen haat en nijd, maar lekker bij elkaar over de vloer. Op de baan zelf zie je daar niets van terug. René hield vast een plaatsje open voor Piet van Dijk, uit mijn hoofd 72. Een man waarvan je vrolijk wordt en die ondanks zijn leeftijd bloedfanatiek is. Van tevoren nog aan het lachen met René, maar op de baan geeft hij hem geen millimeter. Ik dacht, die laat hem er wel langs, want hij heeft toch geen kans meer op de titel. Dat had ik dus verkeerd begrepen. Als René hetzelfde opmerkt na de eerste manche staat de ouwe baas breeduit te grijzen. "Laat ik de aankomend kampioen alvast één keer achter me." Ook René moet kostelijk lachen.

Ik heb twee linkerhanden en het enige nut dat ik heb is het verorberen van een broodje ei dat in de bus gebakken wordt. Toch sta ik in het filmpje doodleuk tussen de monteurs. Heel vriendelijk, maar teveel eer. Meer dan een band aangeven, de drek van de auto verwijderen tussen de manches door en een succeswens draag ik niet bij. Het tekent wel de heerlijke sfeer in zo'n team. Al voor we op het terrein zijn, ben ook ik gehuld in het shirt met nummer 53, het nummer van René zijn Herbie the Dirtbug. Niet eerder was ik bij een race van hem, maar ook ik word fanatieker en fanatieker. Als René eenmaal de finale rijdt en kampioen kan worden, ben ik net zo gestrest als de rest. Ik heb me altijd verbaasd over de 'idioten' die als een waanzinnige stonden te roepen. Nu deed ik het zelf. René lag ruim op titelkoers, maar blijft alle risico nemen. Hij weet niet dat zijn enige concurrent vijf plaatsen achter hem ligt. "Rustig, rustig. Kijk nou uit man idioot", bijt ik hem toe. Alsof dat helpt. Als hij zich verremt en in mijn ogen bijna van de baan afstuitert, voel ik mijn hart overslaan. "Eikel....." Na de finish is een dolblije René zich van geen kwaad bewust. "Ik had alles onder controle", zegt hij met een grijns van oor tot oor. 

Als hij net in de pits is, komt de concurrentie hem al feliciteren en terwijl de avondmaaltijd - broodje hamburger- door de andere monteurs - Marcel en Patrick - in elkaar gezet wordt, blijven de mensen toestromen. Ook Patrick en Marcel die wel weten hoe de auto in elkaar zit, doen alsof ik al jaren in de pits rondloop. De autocrossfamilie is een warm bad. Ik ben om. Ik was nu mee met René, maar er zijn heel veel Texelse mannen (en vrouwen) die weekenden lang doorbrengen bij verschillende crossen. Niet alleen de coureurs, maar ook juist de mensen die mee zijn maken het wereldje zo apart. En toen ik sprak met René over de inspanningen, zoals ik eerder al sprak met Stockcarcoureur Chris Boersen, werd het respect alleen maar groter. Waar topsporters zich overdag kunnen toeleggen op de sport en 's avonds kunnen rusten, hebben de autocrossers een baan om de dure hobby te financieren. Al het sleutelen en het opruimen gebeurt naast het werk in de avonduurtjes. Ik maak dan ook een diepe buiging voor de partners, je moet er maar tegen kunnen.....

Job Schepers