Afscheid van een visionair

"Ik vind hem echt zo iemand die gewoon nooit doodgaat", mailt mijn vriendin als ik gisteren laat weten dat Edward Bonne toch nog onverwacht is overleden. Ik moest glimlachen. Het is wel een beetje waar. Ondanks dat het al tijden niet van een leien dakje ging met Edward, had ik er geen rekening mee gehouden dat het nog zo snel zo gaan. Een visionair die je soms uren kon vasthouden met zijn plannen is niet meer.

Of het nou op Facebook was, op een terrasje of in één van de vele kroegen. Edward hield je wel aan de praat. Herkenbaar aan zijn bodywarmer, zijn sjaal en badslippers met sokken. Het maakte hem voor velen een zonderlinge man, soms wel terecht. Hoewel ik vreselijk kon lachen met Edward, was ik echt niet altijd blij als ik met iemand zat te borrelen en Edward er bij kwam zitten. Want hoe je het ook went of keert, aan een gesprek met Edward ontkwam je niet en dat duurde nooit kort. Of het nou ging om het wegvagen van het Polderhuis, het opknappen van De Groeneplaats - waar hij overigens een uitgebreid plan voor achter heeft gelaten, zelf benoemd tot Masterplan - de geschiedenis van De Koog of mijn rol als eilandjournalist. Niet denken over een tijdelijke oplossing, maar verder kijkend. Plannen die er voor mij vaak surrealistisch uitzagen: "Je krijgt vaak  maar  een  paar  keer  per  eeuw  de kans  om  zo'n  omvangrijk en gezichtsbepalend deel van een dorp letterlijk van de grond af opnieuw vorm te geven" schreef hij over zijn laatste grote plan.

Hoewel ik vaker met hem oneens dan eens was, waren het in veel gevallen genoeglijke gesprekken, de laatste discussie die ik me goed kan heugen is die over het EK-spel van de Texelse Courant. "De vragen waren niet goed", "We pakten het verkeerd aan" en "We hadden hem om advies moeten vragen". Dat laatste zei hij uiteraard niet zo maar. Edward was de koning van de Texelse sportpoules. Vaak werd ik in een beschonken toestand overgehaald mee te doen en kwam er direct een pen en een opgaveformulier uit het linnen tasje dat hij bij zich droeg. Ook de vijf euro inschrijfkosten werden makkelijk afhandig gemaakt, alvorens ik me over de vragen boog. Drie A4-tjes voor vragen die je - mede ingegeven door mijn eigen toestand - wel vier keer moest lezen. Edward maakte sportpoules waarbij de sportkenner misschien nog wel minder kans had dan iemand die een voetbal niet van een tennisbal kan onderscheiden. De lol was er niet minder om en gedurende WK's, EK's, de Tour de France, de Olympische Spelen etc. etc. kwamen keurig tussenstanden binnen. Bij de sportpoule over het hele jaar werden de lokale clubs niet vergeten. Wie scoort er het meest in de eilandderby's, welke Texelse club degradeert? 

De laatste jaren kwakkelde Edward veel met zijn gezondheid en soms zag je hem weken of maanden niet. Maar als je hem niet zag, hield hij je keurig op de hoogte op een manier zoals weinigen konden. Zo schreef hij als dank op zijn verjaardagsfelicitaties in maart het volgende: "Ontstellend veel dank voor al jullie felicitaties en beterschapswensen. Ruim 100 als ik alle schriftelijke en mondelinge media optel. Ik wist niet dat ik dat in mij had zou Heer Bommel zeggen. En moet dus ernstig overwegen om mij tezijnertijd voor het Burgemeesterschap dezer Gemeente beschikbaar te stellen. Maar nu eerst maar 26 augustus 2016 anno dominis zien te halen in liefst sterk verbeterde conditie en gezondheid. Deze oudstrijder en min of meer geslaagd levenskunstenaar hoopt dan zijn 25.000ste levensdag te vieren. Men is dan dus 68,45 jaar. Feesttip voor jongeren van 27,35 jaar....vier dan Uw 10.000ste levensdag. En diegenen die 48,70 jaar zijn zouden de 17.777ste dag kunnen opluisteren. Maar valt U voorlopig overal buiten, dan geen nood.....voor de iets meer dan 57 jarigen is er ook nog een goeie feestreden.....U leeft dan al 500.000 uren. Enfin, genoeg gekletst, en hoop mijn gezegende werkzaamheden binnenkort weer actiever te hervatten, zoals bijvoorbeeld ook de Sportpools." 

Nee, dom was Edward niet. Ik durf zelfs te stellen dat hij enorm intelligent was, soms vermoeiend slim voor zijn omgeving en dat vond hij dan weer vermoeiend. Strijdbaar tot het eind, niet altijd goed zorgend voor zichzelf. Maar mensen die alleen aan hun gezondheid denken, zijn vaak ook de saaiste mensen. Een in memoriam zou ik niet voor Edward kunnen schrijven, daar ken ik hem niet goed genoeg voor. Wie een goed beeld van hem wil krijgen, raad ik zijn bijdrage aan in het boek "Uitgaan in de Koog" aan. "De slinger van de tijd" geeft een goed beeld van een man die kon verdrinken in nostalgie, maar met een mening over nu. 

Hij begint dit verhaal met de zin: "De tijd bestond nog niet toen ik als kind de eerste voordelen opdeed van het ontluikende horecagebeuren in de straat." Nou Edward, de tijd heeft je ingehaald. Jouw deelname aan de discussie is over. Maar ik denk dat je nog menig onderwerp van gesprek zult zijn. De tijd heeft opnieuw opgehouden te bestaan. 

Job Schepers