De fascinatie voor haaientanden

De haaientanden, blijkbaar een onbekend verschijnsel voor menig toerist. De driehoeken zijn verkeerstekens en staan bij een kruispunt op het wegdek als er voorrang moet worden gegeven (lang leve Wikipedia). Blijkbaar zijn deze markeringen zo bijzonder dat, met name Duitse, automobilisten er voor stoppen om ze te bekijken. 

Het is hoogseizoen en het is dus gezellig druk op Texel, met name op de Pontweg en de Postweg. Hoog tijd voor een opfriscursusje verkeersregels. Om de doorstroom snel en veilig te houden, heeft de gemeente op iedere honderd meter van de Pontweg bij Den Burg een rotonde gelegd. Niet alleen de wegen komen uit op deze rondingen, ook de fietspaden volgen deze knooppunten. Om de lange stromen vanaf de boot snel te laten doorstromen, heeft men wat slims bedacht: voorrang. De auto's kunnen doorrijden, de fietspaden zijn voorzien van haaientanden naar de fietser toe. Dit leert de fietser dat hij moet stoppen en de auto's voorrang moet verlenen. Tot nu toe gaat alles goed, zij houden zich hier ook aan.

De gemiddelde toerist heeft zoveel sympathie voor die fietser dat hij of zij zelf regels bedenkt. Het liefst laat de bestuurder fietsers voor met tientallen tegelijk, terwijl hij op de rotonde staat. Achter hem loopt de rotonde helemaal vast. Aan de ene kant tot De Koog, aan de andere kant tot de boot en de mensen die aan de kant van Den Burg staan, kunnen rustig gaan winkelen. Op dat punt lost het een parkeerprobleempje op. Het voorrang verlenen is heel vriendelijk en hartstikke sociaal. Maar het heeft een averechts effect. Zowel fietser als automobilist is uiteindelijk langer onderweg. En dat is zonde, want er zijn veel mooiere stukken Texel dan de Pontweg en de Postweg.

Nu we toch met de opfriscursus bezig zijn, lichten we u graag in over de snelheid. Ik lees hierbij zelf ook maar even mee. Het ronde, roodomrande bord met het getal tachtig er in, betekent dat je daar tachtig mag rijden. Ik snap dat je dan niet rustig alles kunt bekijken, maar er zijn heel veel wegen waar dat dan weer wel kan. Bovendien liggen er naast wederom prachtige fietspaden, waar op tal van manieren van te genieten is. Op een tachtig-weg rijdt men dus geen zestig of langzamer. En eigenlijk niet harder dan honderd, maar dat snappen de Texelaars dan weer niet (schuldig). Ik ben een enorm ongeduldige chauffeur en vind autorijden niet zo veel aan. Ik probeer de tijd die ik hieraan besteed dan ook tot het minimum te beperken. Veel mensen genieten er blijkbaar bijzonder van, want ze doen er alles aan om zo lang mogelijk op de weg te blijven.

We zijn bijna door de opfriscursus heen, nog maar twee puntjes. Parkeren, in het hoogseizoen een flinke opgave. Zie maar eens een plaatsje dichtbij het centrum te vinden op de woensdag tijdens de zomermarkt. Denk je eindelijk een plaatsje gevonden te hebben, staat de auto naast je zo geparkeerd dat hij met een Suzuki Alto twee plaatsen weet te bezetten. Dat is best knap. Als je merkt dat je auto twee plaatsen bezet, is het vriendelijk de auto even opnieuw te parkeren. Heeft een ander weer profijt van en bovendien is de kans op krassen op je eigen auto kleiner. Win-win-situatie dus.

Tot slot wil ik jullie nog even aan de oversteekregels herinneren. De witte strepen over de weg staan er niet voor niets. Dat is geen kunstwerk, echt niet. Dat heet een zebrapad, dat is speciaal gemaakt om over te steken. Ik snap heel goed dat het soms vermoeiend is om vijf meter om te lopen. En ook ik snap dat in toeristisch gebied het idee leeft dat de weg eigenlijk ook voetgangersgebied is. En niet verdrietig zijn, maar dat is echt niet zo. Volgens mij kunnen we er allemaal weer tegen aan!

Job Schepers

Deze blogs schrijf ik op persoonlijke titel en zijn dus geen journalistieke artikelen. Ze staan dus ook buiten de redactionele verantwoordelijkheid. Voor vragen en klachten kan u altijd een mail sturen. Ik zal deze zo snel mogelijk beantwoorden. Reageren onder de artikelen kan natuurlijk ook, ik zal proberen te reageren.