Met open vizier verder

Kun je als blogger schrijven wat je wilt, zonder je bekend te hoeven te maken? Het was onderwerp van discussie in meerdere blogs die ik schreef. Sinds oktober vorig jaar heb ik wekelijks een blog geschreven. Soms over leuke dingen, soms over dingen die mij tegen stonden en als ik het echt noodzaak vond op een persoon. Maar hoe eerlijk is het om iemand aan te vallen, als diegene niet weet tegen wie hij of zij zich moet verdedigen?

Tijdens het schrijven van kritische stukken is angst nooit de reden geweest om de strijd in te gaan met 'gesloten vizier'. Net als velen ontvang ik liever complimenten, maar ik ben niet bang voor kritiek. Wie uitdeelt moet immers ook kunnen incasseren. Het in het geding komen van mijn andere werkzaamheden is wel een afweging geweest. Kun je objectief zijn en toch een eigen mening hebben? De meningen zijn daar erg over verdeeld is mij opgevallen. Toen ik van de week één van de ondertekenaars was van een brief die zich uitsprak voor een draagvlakonderzoek, was niet iedereen het daarmee eens. "Hoe ver is het gekomen, wanneer een journalist zich gaat bemoeien met de discussie?" Ik heb mij niet uitgesproken voor- of tegen windmolens. Ik was voor het democratische proces van het draagvlakonderzoek. Of daar nou een 'ja' of een 'nee' was uitgekomen. En ik zal altijd voor- en tegenstanders aan het woord laten. Ook als ik er zelf anders over denk.

Dat ik als verslaggever een mening heb, en die ook niet onder stoelen of banken steek, is bekend bij de mensen die mij volgen op Twitter of Facebook, dan wel mijn columns lezen die met enige regelmaat in de krant te vinden zijn. Dat niet iedereen het altijd maar met mij eens is, stemt mij gelukkig. Ik houd van een stevige discussie en probeer zelf altijd met goede argumenten te komen. Dit is in het verleden ook wel eens grandioos mislukt, maar ook daarover valt te discussiëren. 

Komen we bij het punt waarom ik vanaf vandaag mijn naam onder de blogs zet. Dat is juist die discussie. Mensen hoeven zich nu niet langer tot de redactie te richten wanneer ze het oneens zijn met de inhoud, maar zich gewoon rechtstreeks tot mij richten. Dit kan gewoon via de mail. Men hoeft niet bang (of opgelucht) te zijn dat de scherpe randjes er nu van af gaan. Dat zit niet in mijn aard en ik ben het niet van plan. Als ik het ergens niet mee eens ben, of iets juist heel erg leuk vind, zal ik dat nog steeds opschrijven. Ik ben van plan op dezelfde voet verder te gaan. Wat u als lezer van de inhoud vindt, is natuurlijk aan u. Soms schop je mensen voor de schenen, dat is niet anders. Het onder eigen naam schrijven, geeft ook meer mogelijkheden. Ik kan dingen benoemen, zonder dat ik bang hoef te zijn dat het opvalt dat ik het ben. 

De verdenkingen waren er, het bewijs niet. Nu wel. Ik schrijf de stukken en blijf dat met veel plezier doen. Iedere vrijdag om 10:00 uur online. Gewoon als Koppiestiêd, maar ook voorzien van mijn eigen signatuur. 

Job Schepers