Groot verdriet

Twee weken geleden kwamen onze collega’s met een verstandelijke beperking zwaar in mineur aan op de boerderij, sommigen zelfs in tranen. Dat is heel uitzonderlijk, want op wat opstartproblemen en een incidenteel ochtendhumeurtje na zijn ze meestal vrolijk met een aanstekelijke energie. De reden van het verdriet was dat het woonproject van stichting Down Town op het voormalig terrein van de Kompasschool niet doorgaat. Vijf van onze mensen zouden er gaan wonen, samen met nog drie andere bewoners. Ons team is misschien verstandelijk beperkt maar sociaal hoogbegaafd, als er een deel van de groep verdrietig is troost de rest ze. Tegen deze enorme teleurstelling hielpen echter geen knuffels en glaasjes water.

Wat het nog verdrietiger maakt is dat, nu ze in hun huis op de Burgerhout blijven wonen, er geen plek is voor twee jonge mensen die zich net als de anderen al zó hadden verheugd op het nieuwe huis. De groep die al van jongs af aan met elkaar optrekt en heel goed met elkaar kan opschieten valt uit elkaar. Twee ervan zijn hartsvriendinnen en vrijwel altijd samen. Ze hadden de kleuren van hun kamers al uitgekozen en ze konden er niet over uit dat ze al vriendinnen en collega’s waren maar binnenkort ook nog eens huisgenoten! Nu kan de een in de Burgerhout gaan wonen, want zij stond hoger op de wachtlijst, de ander heeft niets. Zelfs geen enkel uitzicht op een andere woonplek. In het nieuwe huis zou iedereen een studio krijgen, een woonkamer met aparte slaapkamer en aparte douche. De kamers in de Burgerhoutstraat zijn klein en hebben alles ineen, gezellig maar ook als je gehandicapt bent wil je tegen je 30^e wat meer woonruimte en comfort. Daarnaast blijft het financieel erg krap, met meer mensen in een huis heb je namelijk meer budget om dag- en nachtzorg te kunnen betalen.

In het Noord-Hollands dagblad van acht januari 2020 vertelde Jan van Andel van Woontij nog dat na de bouwvak van 2021 gestart zou worden met de bouw en dat ze er in het voorjaar van 2022 zouden kunnen gaan wonen. Bij het stuk stond een foto van de dolblije toekomstige bewoners.

Wat is er gebeurd in de tussentijd? De ouders is meegedeeld dat het niet doorgaat vanwege een negatieve grondexploitatie van de gemeente. Ook zijn de omwonenden fel tegen de bouw van het gezinsvervangend tehuis en eventuele planschadeclaims zouden bij Woontij worden neergelegd. 

Opmerkelijk is dat de ouders er pas van hoorden toen het besluit door de gemeente al was genomen maar wanneer is dat gebeurd? Er is niets over terug te vinden, niet in de notulen van de commissievergaderingen, niet in brieven aan de raad en ook niet bij de raadsbesluiten. Dit huis was een ouderinitiatief, net als het Bliedhuus in de Burdetstraat waar vijf van onze andere collega’s nu wonen. Bij dat project heb ik niet de indruk gekregen dat de gemeente Texel volop heeft meegewerkt om haar burgers met een verstandelijke beperking een goede woonplek te bezorgen. Het zijn de ouders die het maar moeten regelen, wat in de praktijk neerkomt op jarenlang touwtrekken naast de al zware zorg voor je gehandicapte kind. Bij het huis van Stichting Downtown zorg was het hetzelfde verhaal, de ouders zijn al jaren bezig een goede woonplek voor hun kinderen te vinden en iedere keer loopt het op een teleurstelling uit. In dit geval heeft het er alle schijn van dat de gemeente Texel haar meest kwetsbare burgers laat opdraaien voor “begrotingsfoutjes” van de gemeente zelf. Iedereen maakt fouten, kan gebeuren maar ik herinner me dat begrotingsfoutjes bij de bouw van het nieuwe gemeentehuis geen enkele reden waren om dit af te blazen. De gemeente heeft ervoor gezorgd dat ze zelf wel een riant onderkomen kreeg. 

Op het terrein van de Kompaschool zijn nu koopwoningen in de vrije sector gepland, dat levert meer op dan sociale woningbouw.

De buren halen misschien opgelucht adem nu het afgeblazen is, maar ik vraag me af waar ze zich zorgen over maakten. Over de hoogte van het gebouw? De nieuw te bouwen koopwoningen zijn vast ook geen lage bungalowtjes. Over verkeersoverlast? Er zou twee keer per dag een busje komen, dat lijkt me niet onoverkomelijk. Over overlast van de nieuwe buren? 

Ik ken geen bravere, meer plichtsgetrouwe burgers dan onze collega’s. Geen harde muziek, want daar raken ze zelf overprikkeld van. Feestjes met taart en een polonaise eindigen om half 9, want ze willen om negen uur in bed liggen. Schreeuwen of rare geluiden maken? Absoluut niet, “doe normaal ! “zeggen ze tegen elkaar ( en tegen ons) als er iemand zich wat te uitbundig gedraagt . Ik weet wel wat de buurt misloopt; de meest hartelijke, vrolijke, lieve buren die een mens zich maar kan wensen. 

Wat een gemiste kans voor iedereen.

Mariët Roeper-Bouw,

Zorg- en natuurboerderij Plassendaal