Bestuurder in coronatijd: Skommelnacht

Het is druk in mijn hoofd. De baan, corona, de zorgen van anderen. Op zoek naar grip tolt het ook ’s avonds nog door. Lastig slapen soms. Onrustig. Gesprekken met mijzelf die nergens toe leiden.

Je bent weer onrustig.

Maar het ís ook onrustig.

Wantrouwen groeit.

Dat is van alle tijden.

Nee. Ja.

Zijn we zeurpieten aan het worden?

Ja, maar we wijzen daarbij naar een ander.

Wijzen we teveel naar elkaar?

Ja, maar over wie begon zijn we het niet eens.

Moet nog vloertegels op zolder leggen.

Belastingaangifte.

Jij hebt makkelijk praten.

Dat is ook zo.

Als ik morgen nou dát zeg, dan…

Je zal maar in Amsterdam op driehoog wonen nu.

Je zal maar een kroeg runnen nu.

Je zal maar doodsbang zijn nu.

Verschillen we echt zoveel van elkaar?

Op hoofdlijnen willen we meestal hetzelfde.

De online hufters , het gesnauw.

Holle frasen, valse praatjes.

Weerwoord geven of negeren?

Er is geen ruimte meer.

We geven elkaar geen ruimte.

Pfff

Dorst, even eruit. Misschien even naar buiten.

As de wiend es lègge gaat en ik weer te skemere ken. Dan gaat ik om een sacht lópie totdat ik het durrep uut ben.

Zwerven, ook in je hoofd, is heerlijk. Zwerven is niet hetzelfde als verdwaald zijn. En dat lijken we verleerd. We willen grip op alles. Verwachten dat we dat hebben. En raken teleurgesteld of boos als dat niet zo blijkt te zijn. De overheid klemt alles vast in regels. De angst om fouten te maken, leidt tot wantrouwen. Elke misstap wordt vergroot, andersdenkenden weggehoond, onzekerheid niet geaccepteerd.

We hebben elkaar in de houdgreep. Terwijl wat we nodig hebben is ruimte. Voor creativiteit, nieuwe oplossingen, snelle acties. En om adem te kunnen halen.

In het NRC van afgelopen zaterdag schreef Robbert Dijkgraaf dat we meer aandacht moeten besteden aan ons collectieve improvisatievermogen – in het onderwijs, het bestuur en het publieke debat. En schreef daarbij ook: “Maar als we de creativiteit willen vergroten – en wie kan daar nu tegen zijn? – dan moeten we daarvoor ook de prijs durven te betalen en meer fouten accepteren, onze tolerantie voor andersdenkenden vergroten en minder kritisch op elkaar zijn. Alleen zó scheppen we de bewegingsruimte voor de overgang naar een betere wereld.”

Veel van mijn onrust wordt veroorzaakt door dingen die ik niet kan beïnvloeden. Ouder geworden weet ik inmiddels: Door los te laten, het kleiner te maken, door bezig te zijn met mijn eigen acties en gedrag, keert een deel van de rust weer terug. Ik vind dat nog steeds best lastig, maar het levert ook wat op. Namelijk energie om dingen op te pakken waar ik wél wat aan kan doen. En ruimte in mijn hoofd om anderen te horen.

Fonéévend deur de wiend gaan op dat ’t gien skommelnacht worre zel.

Remko van de Belt

wethouder gemeente Texel

PS Geluk schuilt soms in kleine dingen, zoals ‘Skommelnacht’, dat prachtige lied van Anna Trap.

PPS Lukt het niet om jouw Skommelnachten te bedwingen, zijn je zorgen te groot, praat er dan wel over met je familie, vrienden of iemand anders. We zwerven allemaal, maar zijn zelden alleen.