Coninck van Poolen houdt de moed erin

“Dit is onze zevende”, wijst Angelique Diepstraten van brasserie de Coninck van Poolen aan de Binnenburg op de imposante legpuzzel op stamtafel. Ouderwets tijdverdrijf in een periode waarin haar gemoed en dat van echtgenoot Hans en hun dochter Marjolein zwaar op de proef wordt gesteld.

Hun zaak is om door een ringetje te halen. Alles glimt en glanst, de koffiemachine, vaatwasser en andere apparatuur zijn net vernieuwd en op de verdieping een grote muurschildering van Gulpener Bier, waarop het brouwproces fraai in beeld wordt gebracht. Alleen: niemand heeft die nog gezien. Want wat ontbreekt zijn de gasten. “De ziel is uit het bedrijf.”

107 dagen dicht

“Al 107 dagen sinds de verplichte sluiting van de horeca op 15 oktober”, vertelt Angelique (vorige week donderdag). Ze houdt het bij. “De eerste lockdown duurde 77 dagen. Al een half jaar dicht dus.” Niet helemaal overigens, want hun afhaal- en bezorgservice draait volop, maar daarover straks meer.

Angelique: “Na de eerste lockdown, die plotsklaps inging, waren we een tijdje als verlamd. We wisten niet wat ons overkwam. Ik kan nog wel eens beren op de weg zien, terwijl Hans en Marjolein er heel positief in staan. Door elkaar te versterken, komen we hier doorheen.”

Afhaal- en bezorgservice

Hans: “De eerste tijd hebben we veel onderhoud gedaan. Verven en allerlei andere klussen. Misschien naïef, maar na drie weken hoopten we de week erna weer open te kunnen. Dat duurde dus tweeëneenhalve maand. Toen de eerste lockdown verlengd werd, zijn we met de afhaal- en bezorgservice gestart. Hadden we wat te doen en het zorgde voor inkomsten.”

Marjolein: “De dag dat we weer open mochten, zaten we vol. We waren elke dag vanaf 10:00 uur open. Door de anderhalve meter konden we op ons terras niet veel tafeltjes kwijt, maar doordat we ook de ruimte voor de wolwinkel, bij Mantje en De Witte Engel mochten gebruiken, konden we al onze tafeltjes toch kwijt. Het was bizar druk.”

Hans: “We liepen af en aan, alleen nu wat verder. Ik had een stappenteller en kwam op drukke dagen op 30.000 stappen, 20 kilometer. We draaiden ’s avonds door tot een uurtje of negen. En dan de volgende dag weer. De zomer heeft veel goed gemaakt, vorig jaar bleef het omzetverlies beperkt.

Mooi pand

Drie jaar geleden startte de familie Diepstraten in De Coninck van Poolen. Hans: “Daarvoor hadden we zeven jaar het Vliegveldrestaurant gedaan, met onder meer twee vliegshows. Daarvoor twee jaar parkmanager en elf jaar Food & Beverage (restaurant, keuken, etc.) van Landal Sluftervallei. Zo zijn we in 1998 vanuit Haarlem op Texel gekomen. We hadden altijd al het idee iets voor ons zelf te beginnen. Dit vonden we een mooi pand op een mooie plek. Toen we de kans kregen, hebben we die gepakt.”

Een familiebedrijf waarin ieder zijn rol heeft. Angelique staat in de keuken en Hans en Marjolein doen de bediening. Marjolein (29) is er mee opgegroeid. Ze verleende op haar tiende al hand- en spandiensten. Daarnaast werkte ze van de zomer ’s morgens bij de VVV en ’s middags en ’s avonds thuis. Nu schrijft ze haar scriptie voor de opleiding Toeristisch Management.

Schakelen

Angelique: “Wij proberen ons te onderscheiden. Onder meer door gastvrijheid, bourgondisch eten en flexibiliteit. Of je nu onder de middag een hoofdgerecht wilt eten, ’s avonds een omelet of bijzonder dieetwensen hebt, het kan allemaal. Als je iets wilt dat niet op de menukaart staat en je geeft dat van te voren aan, dan bestel ik het. Het is soms best schakelen, maar wij zijn niet gebonden aan protocollen.” Marjolein: “En we gunnen onze gasten de tijd. Bij ons geen shifts. Doe maar rustig aan.”

Hans: “Het sloeg goed aan en het ging steeds beter. Veel sneller dan gepland zouden we onze laatste lening aflossen. Maar daar heeft corona helaas een streep doorheen gezet. Ik heb de bank moeten bellen voor een extra financiering. Gelukkig hebben we een coulante huurbaas die ook spontaan meedenkt. Dat is fijn, maar dat geluk heeft helaas niet iedereen hier. Via TOZO hebben we nog een kleine tegemoetkoming. Maar liever dan dat ik het van welke instantie dan ook krijg, verdienen we het zelf. We zijn liever niet afhankelijk.”

Marjolein: “Zodra we hoorden dat de horeca half oktober weer in lockdown zou gaan, hebben we meteen onze haal- en bezorgservice weer opgetuigd en een advertentie gezet.” Hans: “Dat is een goeie zet geweest. Zo hebben we de schade flink kunnen beperken. Tijdens de herfstvakantie, toen de winkels nog open waren, liepen er veel mensen in Den Burg. Toen hebben we het best nog druk gehad. Na half december, toen de meeste winkels ook dicht moesten, werd het een stuk rustiger.”

Marjolein: “Wat we wel merken is dat we er in Den Burg een heel nieuw bestand gasten bij hebben gekregen. En wat ook bijzonder is, dat we vaste gasten hebben die elke week doneren, bijvoorbeeld het bedrag van een clubsandwich.” Angelique: “Die betrokkenheid, dat voelt héél goed.” Hans: “Maar wat bij afhalen en bezorgen ontbreekt is de respons. Het praatje met je gasten, of het heeft gesmaakt, of ze nog wat wensen, dát soort dingen. Je kunt niet bijschakelen.” Angelique: “Leuk is wel dat sommige mensen spontaan een appje sturen, dat het lekker was.”

Anderhalve meter

Er zijn ook gevoelens van onrecht. Angelique “Wij houden anderhalve meter aan, schermen en noem maar op. Alles om te voorkomen dat mensen hier besmet zouden worden. Toch moesten wij als eerste dicht. Als je dan ziet dat mensen nog in de rij stonden voor de Efteling en Intratuin, dat restaurants in hotels wel gewoon gasten mochten ontvangen en noem maar op. Best frustrerend.”

Toch zitten ze in De Coninck van Poolen niet bij de pakken neer. Hans: “Dinsdag was het mooi weer en liepen en er gelijk mensen. Wij doen gewoon ons ding. Zo blijf je bezig, scherp en in het ritme.” Met de blik op vooruit. Angelique: “Ik hoop toch zó dat we met Pasen weer open mogen.”