Bestuurder in coronatijd - Kansen voor jongeren

Op de NPO is sinds kort de indrukwekkende documentaireserie ‘Klassen’ te zien. Over kansenongelijkheid in het onderwijs. De serie volgt een aantal 11-jarigen in Amsterdam-Noord, vlak voor de spannende overstap naar het voortgezet onderwijs. Een van de regisseurs is Daan Bol, een oud-Texelaar, maar dat is niet het enige haakje naar ons eiland.

Net als in de rest van Nederland komen ook op Texel achterstanden op rekenen en taal voor. Ook hier is kansenongelijkheid. En ook hier wordt dat deels bepaald door je thuissituatie én door het feit dat Texel een eiland is.

Want hebben jongeren op Texel echt dezelfde ontwikkelkansen als in de rest van Nederland? Op het gebied van onderwijs, cultuur, sport en maatschappelijke vorming? Ik waag dat te betwijfelen. We doen zeker ons best, veel gaat goed, maar er zijn ook signalen dat er wat aan de hand is.

Daar wordt onze jeugd te kort mee gedaan, maar ook Texel op de lange termijn. We willen niet dat ze na hun 18e allemaal wegrennen om nooit meer terug te komen. Texel moet een plek zijn waar ze willen blijven, weer naar terug willen komen. Omdat ze weten dat er een toekomst voor ze is én genoeg kansen voor hún kinderen.

Om dat te bereiken, moet je nu beginnen. Ouders, onderwijs, verenigingen, gemeente, maatschappelijke organisaties. Niet ieder voor zich, maar met elkaar. Met een gezamenlijke aanpak voor onze jeugd.

In IJsland zagen ze dat 20 jaar geleden ook. In plaats van een subsidie hier en een activiteit daar, kozen zij voor een integrale aanpak. En met succes. De aanpak is gericht op het voorkómen van problemen. Daarom wordt er gewerkt aan het veranderen van de omgeving waarin jongeren opgroeien. Zo is er aandacht voor vrijetijdsbesteding, contact met de (wijk)omgeving, relatie met ouders en leeftijdgenoten en sociale media. Zo’n aanpak kan naar mijn mening ook succesvol zijn om kansenongelijkheid aan te pakken.

Om ons hierdoor te laten inspireren is Texel, met enkele andere gemeentes, betrokken bij een landelijk project ‘IJslandse aanpak’. Inspirerend is het zeker, de extra activiteiten komen ondanks Corona goed van de grond, maar het is ook niet het ei van Columbus. We moeten naar een Texelse aanpak, met alle betrokkenen. Met doelen, acties en afspraken. Zo’n gezamenlijk plan zal ook helpen onze belangen beter voor het voetlicht te krijgen in Den Haag en bij de provincie.

Er gebeurt hier natuurlijk al veel. Allerlei organisaties spannen zich dagelijks in voor het welzijn van onze jeugd. Toch denk ik dat we samen nóg meer kunnen doen. En ik hoop dat we hier volgend voorjaar al mooie stappen in kunnen zetten.

Deze column zou eigenlijk over corona gaan. En dat gaat ie ook. Man, wat heb ik het te doen met de tieners van nu. Bijna niks mag, bijna niks gaat door, het is supersaai en misschien ook wel eenzaam. Daar sta je dan in een unieke fase van je leven die bol zou moeten staan van ontwikkeling, feestjes, verliefdheid en dingen kunnen ontdekken. Ik zou zeggen: Texelaars, wees een beetje lief en begripvol voor onze jongeren de komende tijd. En hou een extra oogje in het zeil. Dat verdienen ze.

Remko van de Belt

Wethouder Sociaal domein, cultuur, jeugd, sport en onderwijs