Katja down under: Blauwe sportwagentje

Texelaar Katja Schraag (24) vertrok in februari naar Australië en schrijft met regelmaat een column over haar avonturen. Katja is er ien van Frank en Bianca Schraag uit De Koog. Katja schreef jaren geleden ook al columns voor deze krant. Vandaag deel 3.

Blauw sportwagentje

In februari reisde ik Down Under waar ik sinds die tijd tussen bosbranden en pandemieën probeer te reizen en ervaringen op te doen. Vooral dat laatste blijkt erg makkelijk te zijn. Ondertussen bevind ik me sinds drie weken helemaal boven in Australië in Cape York, een gebied dat grotendeels bestaat uit regenwoud en bewoond wordt door Indigenous Australians (Aboriginals); een gebied vol zon, armoede, regen, alcoholmisbruik en zwerfpaarden.

Gister besloot ik een stukkie te gaan rijden en het gebied wat beter te leren kennen. Ik eindigde op een plek waar ik internetverbinding had en de oceaan kon zien; ik besloot hier wat achterstallig appwerk in te halen. Deze plek was daarnaast vrij rustig, er was helemaal niemand en voor het toiletgebouw lag een vers lijk van een hond, met de bloedvlekken in de vorm van handafdrukken op de muur. Gezellig plek, besloot ik.

Na een minuut of 10 komt er een politiewagen aangereden, rijdt om me heen en rijdt weer weg. Ik kijk om, maar ik kijk er niet van op. Weer een paar minuten later staat de politiewagen naast me. Twee dames van mijn leeftijd zitten voorin, ik maak contact in de auto en doe het raampje open. “Hey, we’re here to check if everything is alright”, zegt een van de twee. “Yea, totally!”, antwoord ik. Ik vertel ze dat ik bereik nodig heb om wat op mijn laptop te werken. Dachten ze al, zeiden ze. We praten een tijdje over het leven in Cape York en hoe ik hier ben beland, daarna praten we over hoe zij daar zijn beland. “Just be careful here”, zeggen ze wanneer ze wegrijden. Er wordt hier nogal eens gedronken en het kan daarom nogal luguber worden. Ik vertel ze dat ik voorzichtig zal zijn en zwaai ze gedag.

Ik berg mijn spullen op en start de auto. Nog een keer start ik de auto. Ik start daarna wederom, de auto. Maar de auto start niet. Er gebeurt helemaal niks. Het zweet breekt me uit en veel te snel besef ik dat ik de sleutel niet uit het contact heb gehaald. Ik scheld. In m’n eentje zonder werkende auto, met dode hond, op een plek waar ik net door de politie ben gewaarschuwd.

De auto begint op een broeikas te lijken ga ik snel mijn opties na, maar al mijn opties laten me in de steek. Het helpt ook niet dat het zondag is. Inclusief de Australische ANWB, die ik hoopvol bel, zet me in de wacht. In deze tijd is er nog niemand voorbij gekomen, dus ik besluit zelf op jacht te gaan. Ik gooi mijn kostbare spullen in een rugzak, drink wat water en vergrendel de auto. Met een boog om het toiletgebouw maak ik mijn weg naar het dichtstbijzijnde dorp. Lichte zenuwen in mijn onderbuik probeer ik te negeren. Hoe moeilijk kan het zijn, bedenk ik me. In mijn hoofd repeteer ik de zin die ik ga zeggen wanneer ik een bewoner om hulp ga vragen.

Daar komt een blauw sportwagentje aangescheurd. Ik zwaai. De local jongen zwaait terug. Rijdt door. Ik zwaai opnieuw en hij zwaait opnieuw terug, nu een beetje verbaasd. Hij stopt een aantal meters verderop. Hoe benader je nu deze jongen? “Hey leuke auto, heb je even?” Als ik dichterbij kom vertel ik hem dat mijn auto batterij leeg is. Hij geeft me het nummer van een bedrijf dat niet opneemt. “Doesn’t work”, vertel ik hem. Hij kijkt naar me. “Wacht hier”, zegt hij. Zo’n tien minuten later komt de auto aangescheurd. Dit keer plus twee medepassagiers: een jongen van zijn leeftijd en een jongere dame achterin. De jongens stappen uit, verbinden de twee auto’s met elkaar en reanimeren mijn auto. “Where yo from, where yo from?”, zeggen de jongens. “Netherlands”, antwoord ik. “Ooooh”, antwoorden ze. Ze hebben geen idee. “That’s in Europe”, zeg ik. “Ooooh”, antwoorden ze. Stilte. Ik bedank ze uitbundig en vertel ze dat ze mijn dag hebben gered. De blauwe auto rijdt weg. Ik ook, opgelucht.

Katja Schraag