Katja Down Under

Texelaar Katja Schraag (24) vertrok in februari naar Australië en schrijft de komende tijd één keer per maand een column over haar avonturen. Katja is er ien van Frank en Bianca Schraag uit De Koog. Katja schreef jaren geleden ook al columns voor deze krant. Vandaag deel 2.

Ik word wakker op het dak van mijn auto. Zes uur, gok ik. Mijn telefoon is al een paar dagen leeg. Een beetje slaperig en geïrriteerd klim ik uit mijn daktent naar beneden, moet plassen. George staat naast de auto. “George, is it zes uur?” George kijkt schaapachtig. “Is it six o’ clock?”, vraag ik. Ik praat Nederlands tegen een Spanjaard - werkt niet. “Quarter past”, antwoordt hij. Ik knik, grijp wat wc-papier en loop richting het gat in de grond: de ‘wc’. Ik ben nu zes maanden op reis in Australië en bevind me in the Middle of Nowhere in Stanage Bay, een vissersdorpje met 83 inwoners. Om hier te komen moet je drie uur rijden over dirtroad; het enige wat ze hier doen is bier drinken en vissen. Ik heb hier geen telefoonbereik, internet of stroom. Via de telefoon van een ander stuur ik snel een berichtje naar de Texelse Courant: “mag ik uitstel op mijn deadline?”

Vijf maanden daarvoor zoek ik naar een baan in Melbourne. Melbourne is een stad met vijf miljoen inwoners, waarvan zo’n 4,7 miljoen getatoeëerd zijn en een matje heeft. De muren zijn beklad met graffiti, er is veel groen, veel kunst en veel studenten. Via het internet vind ik een baan in Italiaans restaurant “Basta”, het enige Australische aan deze baan is de eigenaresse, wat het werken niet makkelijker maakt. Australiërs hebben nogal… een accent, mate. Verder is het baantje prima, ze geven me goed eten en ik verdien ook nog wat. Ik woon in een hostel om de hoek waar ik mijn kamer deel met honderd anderen. 

Net een familie, maar dan heel groot. Meestal zat ik daar aan tafel met minstens vijf continenten vertegenwoordigd, vastgeklampt als een bloedzuiger, te luisteren naar verhalen over verre landen en culturen. Veel verhalen hebben ondertussen iets met elkaar gemeen: het virus. Veel reizigers zijn van Azië naar het veilige Australië ‘gevlucht’. We praten over ellende, maar er heerst geen paniek of angst: we gaan nog uit en zitten in het nazomer zonnetje in maart. Van de één op de andere dag slaat de sfeer om: Australië heeft ook besmettingen. Er wordt gespeculeerd over het sluiten van de grenzen, zowel van het land als van de staten. Mensen raken in de stress en binnen een week gaat het hostel van honderd man naar tien. Als ik aan het eind van de week aan tafel ga zitten ben ik niet meer zo blij met de verhalen. Mensen kunnen tickets naar huis niet meer betalen of hebben geen plek om naartoe te gaan.

Met de overgebleven reizigers zijn we “The last men standing”. Samen helpen we elkaar aan een baan of een veilige verblijfplaats. Ik heb het geluk dat een vriend van mij woont in Noosa, 2,5 uur vliegen ten noorden van Melbourne. Hij nodigt mij uit om bij hem te schuilen voor een tijdje. Impulsief boek ik een vliegticket voor de volgende ochtend, zeg mijn nieuwe familie gedag en mijn baantje “basta”; ik deel mijn resterende eten uit en ga op pad. Eenmaal geland hoor ik: ‘het land is op slot gegaan’, terwijl ik in de lucht zat. Terug kan ik nu niet meer, maar ik won de race tegen de klok.

Katja Schraag