Waarom gaat de jeugd van het eiland af?

Het creëren van meer mogelijkheden op het gebied van onderwijs, werkgelegenheid en huisvesting, wil nog niet per se zeggen dat jongeren geneigd zijn op het eiland te blijven of er naar toe terug te keren. Dat blijkt uit onderzoek van Janine Abee.

Janine Abee, dochter van Eric Dros (van Harkebuurt) verrichtte dit onderzoek onder een groot aantal jeugdigde Texelaars in het kader van haar opleiding Culturele Geografie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Zij richtte zich daarbij - met in haar achterhoofd de gedachte dat Texel een 'krimpgebied' is - op de migratiekeuzes van tieners en jongeren. Tijdens het onderzoek maakte ze onderscheid tussen twee groepen jongeren: tieners (180 respondenten van de middelbare school) en jongvolwassenen die op Texel zijn gebleven of teruggekomen (8 interviews). De tieners vroeg ze of zij op Texel willen blijven of juist (tijdelijk) van het eiland af willen, de jongvolwassenen werd gevraagd waarom zij ervoor hebben gekozen om op het eiland te blijven of ernaar terug te keren. Beide groepen werd ook naar hun beweegredenen gevraagd. De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in de masterthesis 'Future expectations on Texel: migration choices of young Texelians'. Een van de meest opvallende conclusies van het onderzoek is dat leeftijd een belangrijke rol speelt bij de migratiekeuze. Want hoewel tieners aangeven 'best tevreden' te zijn en zich met het eiland te identificeren, zeggen ze toch te willen vertrekken, omdat het klein, beperkt en saai is en dat er teveel wordt geroddeld. De helft van de geïnterviewde jongvolwassenen geeft echter aan dit zelf ook zo te hebben ervaren, toen ze tiener waren, maar dat ze hier met het verstrijken van de tijd toch op terug zijn gekomen. 'In de puberteit had ik genoeg van deze plek en dacht ik, ik wil hier weg. Maar door de jaren heen, begin je wel te waarderen wat je hier hebt', zegt één van hen. De geïnterviewden geven aan het eiland meer te waarderen nu ze wat ouder zijn en zes van de acht ziet zich over tien jaar nog wel op het eiland wonen. Dat geldt overigens meer voor jongens dan voor meisjes. 38 procent van de jongens beweert op Texel te willen blijven, tegen slechts 16 procent van de meisjes. Ook blijken meisjes meer geïnteresseerd te zijn in werk aan de overkant (37 procent) dan jongens (22 procent). Volgens Abee komt dit overeen met de algemene theorie dat vrouwen vaker migreren dan mannen. Terugkomen naar het eiland wordt over het algemeen niet als een probleem ervaren. Dat is opvallend, want doorgaans wordt remigratie als lastig ervaren, omdat de migranten tijdens hun afwezigheid veranderingen ondergaan. De geïnterviewde Texelaars gaven echter aan er geen moeite mee te hebben. Hun remigratie voelde meer als thuiskomen. Een belangrijke rol bij de migratiekeuze blijkt weggelegd voor 'anderen' zoals bijvoorbeeld de ouders. Bijna een derde van de ondervraagden gaf zelfs aan flink te worden aangemoedigd om het eiland in ieder geval tijdelijk te verlaten. Aan de andere kant wordt het eiland juist gezien als een goede plek om kinderen te laten opgroeien. Voor één van de geïnterviewden was dit zelfs de reden om naar het eiland terug te keren. Ook de scholieren gaven dat aan: 'Ik wil nu wel weg, om de wereld te zien. Maar ik zou terug komen wanneer ik kinderen krijg, want dit is een goede plek om kinderen op te voeden'. De jonge Texelaars geven aan dat zij Texel ervaren als een fijne, sociale en veilige plek.