Vriendenkring in hogere sferen

Tijdens de opvoering van Bitter Lemon door de Vriendenkring zaterdag in dorpshuis De Waldhoorn in Den Hoorn was het realiteit, maar wel eentje die in het script stond.

Maar zelden zal er zóveel alcohol hebben gevloeid in een toneelstuk. Bier, whisky, Bacardi, rum, wodka en wat er er ook maar in de huisbar op de greep stond, werd in grote flinke teugen achterover geslagen. Het bier werd gedronken door John (Bart Witte), een motorrijdende fabrieksarbeider. Hij was in zijn stamcafé Spoorzicht opgepikt door Polly (Inge Kampen), een vermogende dame uit hogere kringen. In het statige landhuis voelt hij zich alsof hij op paleis Soestdijk is beland bij de dochter van de koningin. Maar kan zij het helpen dat ze zo rijk is? Hij de centrale verdediger die zich meer bekommert om de voetbalwedstrijd morgen tegen het derde van Walburgia ('dat benne beule'), zij de sjieke, intellectuele vrouw, die nipt aan de champagne en hem uit verveling heeft opgepikt voor een potje 'rammeldebam'. Die cultuurkloof leidt al snel tot allerlei onbegrip en misverstanden. De verbazing van de gast wordt nog groter als Axel (Erik Plomp) ten tonele verschijnt, de man met wie Polly in scheiding ligt. Een patserige snob die zijn geld verdient in de internationale handel, met geaffecteerde stem, liefhebber van klassieke muziek, intellectueel en whiskydrinker. Kortom, het tegenovergestelde van de eenvoudige kroegtijger die ziijn vrouw heeft opgepikt. Hij koestert nog altijd diepe gevoelens voor zijn aanstaande ex en ziet met lede ogen aan hoe ze met het ene na het andere vriendje het bed in duikt.

Bitter Lemon, geschreven door Dimitri Frenkel Frank, is een humoristische kijkt op de tegenstellingen tussen rijk en arm, intelectueel en primitief en liefde en verliefdheid. Volop verwikkeling en veel humor. De Vriendenkring had er werk van gemaakt. Een fraai decor in het sfeervolle dorpshuis, met een bar op het toneel, kunstwerken aan de muur en hoogpolig taptij op de toneelvloer. Om de spanning op te bouwen zette licht- en geluidstechnicus Guido Schuijl de zaal voor elk bedrijf in het donker en liet de vijfde symphonie van Beethoven uit de speakers schallen. Het debuut van Bart Witte zal de kijkers nog lang heugen. In zijn motorjas bediende hij zich van een plat accent, waarmee hij zijn karakter van eenvoudige fabrieksarbeider versterkte. Het liefst zit hij ,na zijn werk aan de lopende band, in zijn stamcafé om met zijn voetbalmaten een biertje te drinken. Aan de lopende band laat hij de meest fantastische uitspraken uit zijn mond rollen, zoals over Polly, die 'praat als gemalen poppenstront'. Hij voelt zich al snel een toyboy van deze sjieke dame, aan wie vrienden vragen 'Betaal je hem per week of per beurt?' Witte heeft zoals dat heet de lach aan zijn kont hangen, maar was ook tekstvast, had prima mimiek, kortom een prima debuut. Dat kan ook gezegd worden van tegenspeler Erik Plomp. Een totaal ander karakter, die met geaffecteerde stem, mimiek, gebaar en beweging op overtuigende wijze een snob neerzette, bij wie het acteren als vanzelf leek te gaan. Bijzonder was dat de twee tegenpolen tijdens een drinkgelag over de vloer rolden van plezier. Een keurig debuut ook voor Inge Kampen, die als Polly de juiste toon wist te zetten en op treffende wijze invulling gaf aan haar karakter. Ze kregen alle drie enorme lappen tekst te verstouwen. De drie moeten zich in de voorbereiding uit de naad hebben gewerkt, duidelijk was dat met regisseur Roel de Waard veel energie in het stuk was gestoken, al ging in het laatste bedrijf de conditie soms een woordje mee spreken. Van podiumvrees viel niets te bekennen, het publiek leek hen juist vleugels te geven. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, zoals het drinken. Niet de hoeveelheid, wel de manier waarop een acteur een glas vasthoudt. Zaterdag 23 maart wordt het stuk opnieuw opgevoerd.

Gerard Timmerman