Op de vlucht voor december

Sinds euthanasie helemaal ín is, doet men niet moeilijk over een spuitje meer of minder. Wie de feestelijke decembermaand niet meer aankan, kan nu ook per injectie een winterslaap worden ingeleid. De hele maand december lig je onder dokterstoezicht in een kluisjescomplex vol lotgenoten, gekoppeld aan kunstmatige voeding. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. December gaat aan je voorbij en rust krijg je toe.

Nou dat leek me wel wat, die ijskoud eenzame kerstmaand overslaan. Dus aan de spuit en daar ging ik..... helemaal weg. Daar lig je dan. Knock-out in je roze flanellen nachtjapon in een gepolsterd lockertje met insectengaas ervoor.

Voor een paar euro extra krijg je ook een hallucinerend middel ingespoten dat gelijk zijn werk doet: alles wat in je hersens is opgeslagen raakt op drift.

Helemaal gelukkig was ik in dat leven naast de dood. Alle spelonken van mijn gedachten werden verlicht. Herinneringen, wensen en verwachtingen –  in slow motion wentelde mijn geest zich door alles wat zich daar had genesteld. Op de achtergrond klonk in mijn hersenen opgeslagen muziek. 't Was als in een lucide droom zo echt.

Tot mijn geest onverwacht een zwenking maakte, een hoekje omging en in een brede tunnel belandde, met daarin brede ringen die de muren rond hielden. Flitslichten her en der, het leek wel een disco uit de jaren zeventig.

Een smeedijzeren tuinpoortje met Franse lelies op de punten belette me het einde van de tunnel te verlaten. Vanuit een stralend wit verblindend licht achter dat sierlijke ijzerwerk kwam een bulderende lach. Het klonk wel een beetje spottend ook.

Mijn God, zou dat God nou zijn? waaide door mijn gedachten. Maar dat kon niet want zo ver was het nog niet met mij, ik was nog lang niet dood. En God bestond niet eens, dus wat dacht ik eigenlijk wel helemaal.

Maar Hij was het dus wel he. Hij stormde zijn poortje uit, waste me de oren met klatergoud omdat ik zijn heidense kerstfeest had willen ontwijken. Hij vond dat maar ongezellig van me en gaf me zo'n trap onder mijn kont met een van zijn grote goudgele klompen, dat mijn geest holderdebolder in mijn kreukelige verpakking op aarde terug kletterde. 

"Hee, hoe kan dat nou" zei de verpleger die toevallig net keek in het kluisje waarin ik lag , om te zien of ik nog onder zeil was. "Hebben ze je niet genoeg gegeven?" Integendeel, deze kerst had ik meer dan genoeg gehad.

Silfia Bakker