Zijn eilanders gelukkiger dan landrotten?

Leven op een eiland staat bij veel mensen op hun verlanglijstje. Ligt daar het grote geluk? Is het echt zo bijzonder?

De overtocht geeft de tijd om letterlijk en figuurlijk los te raken van het alledaagse. Wie eenmaal zijn weekendtas heeft gepakt, de vaste wal heeft losgelaten, waant zich in een andere wereld. Die van vrijheid, licht en lucht. Is dat het wat zo tot de verbeelding spreekt als we het over een eiland hebben?

Vraag een eilander naar zijn leven en hij zal altijd wel de zee, het strand en het duin, kortom; de natuur noemen. Vergis je niet, er wordt in het zomerseizoen hard, keihard gewerkt. Ondernemende eilanders maken vele uren om de toerist te dienen. Buiten de seizoenen zijn zij aan de beurt om te genieten van de rust en de ruimte. De natuur en de vrijheid die een eiland te bieden heeft.

Natuurlijk; er zijn ook nadelen. Kinderen die met travelbag vol voor studie naar de wal moeten. De kleinschaligheid en sociale controle van een compacte gemeenschap. De vroegste boot moeten nemen voor een afspraak aan de wal. Maar het lijkt veel eilanders er niet toe te zetten te verhuizen. Er staat te veel moois tegenover. De nadelen van het leven in een kleine gemeenschap wegen niet op tegen de saamhorigheid die ook gevoeld wordt. Het missen van een groot winkelcentrum weegt niet op tegen een bezoek aan de kleinere winkel waar je 'voor alles' terecht kunt. En die Cowboysbag bestel je gewoon online. De hamvraag is natuurlijk; zijn de eilanders daardoor gelukkiger dan de landrotten?

Dagelijks leven van eilander is iets anders

Toeristen zoeken naar het vakantiegeluk dat ze zo lang mogelijk willen vasthouden. Zou de eilandbewoner dat nou altijd voelen? Natuurlijk niet. Het dagelijkse leven van de eilander behelst iets anders dan de dag van de toerist, maar toch; altijd de zee rondom, het bijzondere waddenlicht en de lucht, de ruimte, de horizon, de natuur. Het zorgt bij elkaar voor een positieve vibe die zijn weerga niet kent. En draagt bij aan het levensgeluk van iedereen die dat wil voelen. Die daar voor openstaat. De eilander heeft er misschien wel de grootste kans op. De toerist zoekt er naar, verlangt er naar. Die enorme centimeters lucht van boven tot aan de horizon, die meters zandstrand, het geluid van de rollende golven in de branding, de wind rond het duin. Het helpt allemaal in die zoektocht.

Je kunt je er lekker vervelen

Maar er is nog iets. Je kunt je op een eiland vervelen. En dat is hartstikke positief. Je hebt op een gegeven moment alle winkels wel gezien. Je hebt al een paar keer lange wandelingen op het eiland gemaakt, de haven is bekend terrein en het regent. Wat heerlijk. Eindelijk kom je toe aan het lezen van dat boek, dat spel doen met de kinderen, misschien wel even bijslapen of gewoon een koffie of een borrel drinken in het café. Op een eiland zijn er minder prikkels en uitdagingen en ben je zo mogelijk veel eerder tevreden. Dat is misschien wel het grootste geluk. En dan woon je er nog niet eens.

Tevredenheid lijkt het levensgeluk anno 2020. Kunt je in de haven van het vasteland nog dat laatste telefoontje plegen naar de zaak, zodra je de ferry opstapt zal die behoefte met iedere te varen kilometer afnemen. En eenmaal bij het afmeren in de eilandhaven ben je weliswaar 'de zaak' niet vergeten, maar relativeer je elke spoedklus en noodzakelijk mailbericht.

De wind waait je hoofd schoon en je ogen open voor dat wat op dat moment echt belangrijk is; tevreden zijn met dat wat is. Fietsend tegen de wind in, hijgend een duintop bereiken en voor de zoveelste keer de winkelstraat doorslenteren. Het is goed. Het is allemaal goed. Misschien zelfs beter.