Behoud van een stukje cultuurhistorie

Cultuurhistorie, we zijn er dol op als Nederlanders. Een sterk gevoel voor nostalgie en interesse voor het verleden. Ik ben daar geen uitzondering op en ik was dan ook enthousiast dat boswachters Edwin van Egmond en Kristian Kragt uitgebreid de tijd namen om mij voor een artikel rond te leiden in de Korverskooi, de eendenkooi nabij De Koog die al in 1842 werd aangelegd. 

Het gebied is niet vrij toegankelijk en dus kom je er niet vaak, dat is logisch. Ik was er voor het laatst geweest in 2014 en ik was vergeten hoe mooi het daar is. Juist doordat er weinig mensen komen, is het er wellicht zo mooi. Kris komt er veel, onder meer voor het onderhoud van de paden rond de kooi, maar verder is het extreem rustig in dit paradijs. Alles groeit en bloeit en Edwin legde mij uit dat het voor de planten ook een goed groeiseizoen is. Het was te zien. Ik kan genieten van natuur maar kan een appelboom niet van een perenboom onderscheiden als er geen vruchten aan groeien. Bewonderenswaardig vond ik dan ook het enthousiasme van Kris toen hij een koningsvaren aantrof. Zorgvuldig werd het plantje dat tussen het riet stond gemarkeerd, zodat het niet per ongeluk werd weggemaaid en trots liet hij aan Edwin zien dat er verderop nog een paar groeiden. Ondanks mijn gebrekkige plantenkennis, werd ik zelf enthousiast van het plantje dat op een rode lijst van bedreigde planten staat. 

Wanneer je rond de eendenkooi loopt kun je je niet voorstellen dat hier vroeger soms wel vijfhonderd eenden tegelijk in de kooiplas zaten. In de spiegelgladde vijver zie je twee eenden. De kooipijpen beginnen dicht te groeien en het kraakheldere water biedt plaats aan de nodige waterplanten. Voor het vangen van eenden gaat de kooi ook niet meer gebruikt worden, maar alles is nog aanwezig. De vangpijpen, de makhokken (hierin werden wilde eenden kooivast gemaakt), de kijkhutten, de rietschermen et cetera. Maar er moet een hoop gebeuren. Meer dan Staatsbosbeheer aan kan, dat is duidelijk. Net als veel instanties, is er dusdanig op dit soort organisaties bezuinigd dat de mankracht ontbreekt. Als er nu eenden in de vangpijp komen, is de kans groter dat ze vast komen te zitten in braamstruiken dan dat dat ze daadwerkelijk in een kooi terecht komen. 

Veel Texelaars roepen altijd dat de historie behouden moet blijven. Dus eigenlijk zouden we hier ook met zijn allen de handen uit de mouwen moeten steken. Nu is er een probleem. Ik wil best helpen braamstruiken rooien, harken en waterplantjes weghalen. Maar er zijn ook handige mensen nodig. Laten we eerlijk zijn, als ik echt handig was geweest, was ik geen journalist geworden. En omdat ik het net als iedereen druk heb, wil ik hooguit aanbieden één zaterdag in de maand te helpen. Het zet geen zoden aan de dijk, maar dingen beloven die je niet waar kunt maken is ook niet netjes. En als nu heel veel Texelaars één momentje in de maand komen helpen, komen we toch een heel eind. 

Heb je niets met cultuurhistorie? Ook de natuurliefhebber kan zijn geluk niet op in deze eendenkooi waar je normaal niet mag komen. Toen ik er met Kris en Edwin liep was ik al trots dat ik de dopheide herkende en een 'Amerikaanse vogelkers'. Deze zijn verre van zeldzaam, maar het herkennen was voor mij al een overwinning. De snoek in het water was zelfs voor mij niet te missen, net als de tamme konijnen die er rondlopen. Bij de vogels werd ik al te overmoedig. "En dat geluid? Dat is een merel toch?" Helaas, het bleek een zwartkop te zijn. "Vroege-vogel-verslaggever" word ik voorlopig nog niet. Maar dat had ik van de week al door toen ik over een bultrug schreef, terwijl het om een dwergvinvis bleek te gaan. Nou vind ik de term 'dwerg' voor een uit de kluiten gewassen voorn van elf meter ook een slechte benaming. 

Maar goed, het enthousiasme is er. En als iemand vertelt welke planten weg moeten, komt het vast wel goed. Bovendien is het naast de sportschool en het kantoorwerk ook wel lekker om eens even lekker buiten te zijn. Wie wil er nog meer helpen? Opgeven kan via texel@staatsbosbeheer.nl. 

Sorry voor de mensen die een stuk over de gemeenteraad hadden verwacht. 

Job Schepers

De blogs worden geschreven op persoonlijke titel en vallen buiten de verantwoordelijkheid van de redactie. Het zijn geen journalistieke producties, maar stukken gevormd vanuit mijn mening. Ik ga graag de dialoog aan. Dat kan via Facebook onder het bericht, maar ook via de mail. Ik probeer altijd overal op te antwoorden.