Scholieren tekenen verhaal Anthonie Boon op

Jean-Paul Vaarkamp en Thom Appelman (beiden 17 jaar en afkomstig van het Martinuscollege in Grootebroek) kregen van school de opdracht een naschrift te maken van een (on)bekende overledene. Zij kozen voor de op 17 juni 1916 op Texel in Het Noorden geboren Anthonie Cornelis Boon. Zij delen hun verhaal met de Texelse Courant. Boon overleed in 2009 in Rotterdam.

Toen Toon begon met een versnelde opleiding voor de zeevaartschool, wist hij nog lang niet dat zijn zoon over een aantal jaren ook een opleiding voor op zee zou gaan doen en dat hij daarvoor ook op koopvaardijschepen zou zitten. Misschien was de keuze van de zoon geheel zelf op gang gekomen, of misschien kwam het toch via zijn vader en heeft dit hem inspiratie gegeven.

Terwijl er zich een bloedig gevecht afspeelde op de heuvels rondom Ieper, werd er 300 km verderop op het eiland Texel het tweede kind van Jan Dirksz Boon en Suzanna Verschelling geboren, Anthonie (Toon) Boon. Echter was deze oorlog zo ver weg dat de familie Boon zich hier niet veel zorgen om maakte. Toon had één oudere broer Dirk en na zijn geboorte volgde er nog 7 andere broers en zussen, Sientje, Janneke, Cornelis, Meindert, Suzanna, Jacob en Jannetje.

Nadat hij zijn basisschooltijd en zijn tijd op de lagere school had afgerond, begon Toon aan een opleiding op de lagere landbouwschool. Terwijl hij dit deed, hielp hij thuis zijn vader met het boerenleven op het land samen met een vriend. Maar Toon en zijn vriend vonden dit werk zwaar en wilden dit zeker niet voor veel langer blijven doen.  Ze wilden iets avontuurlijks gaan doen. Daarom hadden ze besloten om mee te gaan varen op een koopvaardijschip. Maar voordat hij dit zou doen, heeft Toon eerst nog wel zijn diploma voor de lagere landbouwschool gehaald in 1938 op Texel.

Avontuur     
      

Toon zou zich in 1936 inschrijven voor de dienstplicht. Hij ging toen de koopvaardij in en nog vóór de oorlog, in 1938, werd het koopvaardijschip waar hij  zich op bevond geraakt door een zeemijn. De bemanning van het schip zat ruim een dag op het kanaal met de reddingsboot R.N.L.B E.M.E.D. Toon zou naar Engeland gebracht worden en ging daar een versnelde opleiding als machinist bij de zeevaartschool in Plymouth volgen.

De Antilope

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, hielp Toon mee met het bevoorraden van de Geallieerde troepen en het leveren van spullen naar de kust van Frankrijk. Ook bij de grote evacuatie van troepen bij de Slag om Duinkerke heeft hij deel uitgemaakt. Bij deze operatie, ook wel Operatie Dynamo genoemd, werden bijna 400 duizend Franse en Engelse troepen gered nadat zij omsingeld waren door het Duitse leger. Zij zaten vast aan de kust van Duinkerke terwijl zij door het Duitse leger bestookt werden. Uiteindelijk kon de grote hoeveelheid troepen gered worden door de inzet van vele privéboten van Britse inwoners en door koopvaardijschepen zoals die waar Toon zich op bevond.

Op het koopvaardijschip de Antilope, een Nederlands schip dat in 1940 in dienst kwam van de geallieerden, vervoerde Toon als machinist voorraden voor de oorlog tegen Nazi-Duitsland. Dit bleef Toon doen tot aan het einde van de oorlog, en dit zou hem inspireren voor in de toekomst.

Terwijl Toon zich heen en weer werkte over het Kanaal met de Antilope, was zijn broer ook aan het varen tijdens de oorlog. Alleen voer zijn broertje voor de vijand, hij was namelijk naar Nazi-Duitsland gegaan en zou dus ook op zee eindigen. Zijn broer voer over de Oostzee ten noorden van Duitsland. Over de Oostzee werden veel grondstoffen als hout en staal uit Scandinavië vervoerd en  hier werd er ook veel op zee gevochten tussen Finland en Nazi-Duitsland tegen de Sovjet Unie. Wat kenmerkend voor deze strijd op zee was, waren de aantallen mijnen die op zee waren geplaatst, het was dus erg gevaarlijk om over deze wateren te varen. Het is dan wel erg toevallig dat juist zijn broer ook heeft gevaren tijdens de oorlog, maar dan voor de vijand.

In juni 1944 startten de geallieerden een groot offensief tegen Nazi-Duitsland genaamd Operatie Overlord. Toon hielp hieraan mee door te helpen met het bevoorraden van de troepen tijdens Operatie Neptune, wat het marinegedeelte was van Operatie Overlord. Operatie Neptune waren de eerste aanvallen op de kust van Normandië met aanvallen vanuit de lucht en amfibische landingen die welbekend zijn gemaakt door de vele films over de invasie in Normandië. Operatie Overlord was geslaagd nadat de geallieerden na verschillende operaties de linies bij Normandië doorbroken hadden en door konden tot de bevrijding van Parijs.

Repareren         

5 jaar na de oorlog zou Toon proberen zijn normale leven weer op te pakken. Hij zou als machinist gaan werken op een koopvaardijschip. Het werken op een schip was hem nu toch wel bekend. Ook vond hij geluk in de liefde. Hij ontmoette zijn toekomstige vrouw en samen zouden ze 2 kinderen krijgen, een jongen en een meisje. Wat hij dankzij de oorlog wel nog altijd zou blijven doen, was het lezen van de Engelse krant en de Engelse variant van National Geographic.

Omdat Toon op een schip werkte, was hij niet altijd thuis. Zijn kinderen hebben dit niet als heel erg ervaren. Zij hebben niet een andere jeugd of opvoeding gehad dan andere leeftijdsgenoten. Het enige wat misschien anders was dan de andere kinderen was dat net zoals de meeste andere kinderen van o.a. soldaten en werknemers op een schip, de kinderen van Toon vooral werden opgevoed door hun moeder.

Gelukkig hebben zijn kinderen hun vader ook nooit echt heel streng gevonden. Er zijn natuurlijk gevallen dat mensen vanuit de oorlog weer terug naar huis komen en dat hun hele houding meteen verandert. Bij Toon was dit niet zo. Door de oorlog heeft hij zijn kinderen niet strenger opgevoed.

Natuurlijk hield Toon zich wel bezig met zijn kinderen. Maar als Toon eventjes vrije tijd voor zichzelf had, dan vond hij het altijd wel fijn om dingen te repareren. Thuis had Toon erg veel gereedschap staan, wat hij dan ook veel gebruikte. Als er bijvoorbeeld een deur of iets dergelijks kapot was, dan had Toon er altijd wel plezier in om dit dan zelfstandig te repareren. Dit heeft hij ook nog erg lang gedaan na zijn pensioen totdat het echt niet meer wilde lukken. Deze hobby leerde hij ook graag aan zijn kinderen. Het is niet altijd gelukt, maar dat maakte niet zo veel uit. Het ging om samenzijn met de kinderen en het plezier ervan.

Verhalen vertellen

Toon bleef nog altijd in gedachte bij de oorlog. Ieder jaar zou hij met vrienden en ex-collega's van bij de koopvaardij een bezoek brengen aan een herdenking van de oorlog in Engeland. De Tweede Wereldoorlog was natuurlijk wel één van de grootste belevenissen in het leven van Toon. Dit heeft ook veel impact op hem gemaakt net zoals bij zovelen. Bij één van deze gelegenheden kreeg Toon zelfs een Franse medaille voor het meehelpen bij de bevrijding. Ook hield hij het nieuws uit Engeland altijd in de gaten. Het hield zijn Engelse taalkennis op peil maar Toon vond het nog altijd erg interessant om te weten wat er in dat land gebeurde.

Voor de rest zou Toon vooral van het leven genieten. Zijn kinderen hadden inmiddels ook weer kinderen. Toon genoot intens van zijn kleinkinderen. Hij kon ze altijd verhalen vertellen over zijn gebeurtenissen. Naarmate Toon nog ouder werd, begon Toon ook steeds meer te vertellen. Het waren niet de meest vrolijke verhalen dus het maakte soms ook nog wel eens wat los bij hem.

Gelukkig voor hem, is Toon altijd gezond gebleven tot aan zijn dood. Hij is in zijn laatste jaren nooit ziek geworden en mede daarom is hij erg oud geworden, 92 jaar. Dit maakt niet iedereen mee.