Persoonlijke verhalen over dementie en zorg

In de laatste fase Texel moeten verlaten wegens onvoldoende opvang? Dat kan toch niet. Iedere Texelaar met dementie moet op het eiland opgevangen kunnen worden. Duidelijk signaal van Texel Samen Beter voor voldoende woonzorgplekken op Texel.

Het past naadloos in het doel van de Texelse zorgcoöperatie, het bevorderen van de kwaliteit, het aanbod, de betaalbaarheid en de toegankelijkheid van zorg op Texel. Veranderingen en bezuinigingen in de zorg roepen de vraag op: waar kunnen we straks nog op rekenen? Ontvangen we straks nog de zorg die nodig is? Een vraag die actueel is nu er in Verpleeghuis Hollewal en De Gollards onvoldoende plaats is om alle Texelaars met dementie op te vangen, en een aantal Texelaars noodgedwongen naar de overkant moet verhuizen. Het leidt tot schrijnende situaties. Het aantal Texelaars met dementie zal in 2025 met vijftig procent zijn toegenomen en over vijftien jaar zelfs zijn verdubbeld. Voor mensen met dementie of een intensieve lichamelijke zorgvraag moeten er dus veel meer plekken voor "Beschermd Wonen" komen. Dit is een combinatie van huisvesting en multidisciplinair georganiseerde 24-uurs zorg, ondersteuning en behandeling. Omring heeft verbouw- en nieuwbouwplannen. Daarmee is er naar verwachting in 2020 voldoende opvang op Texel. Mits deze plannen inderdaad werkelijkheid worden en als de statistieken worden bewaarheid.

Voor Texel Samen Beter interviewde Joop Rommets Texelaars die te maken hebben met (mantel)zorg, dementie en uithuisplaatsing. Het resulteerde in een brochure met acht persoonlijke indrukwekkende Texelse verhalen. Geïllustreerd met foto-portretten, gemaakt door Liselotte Schoo.

Zoals het verhaal van Aad Studulski, die in mei 2015 zijn vrouw Anneke naar het verpleeghuis bracht. Uit zijn relaas blijkt dat Alzheimer razendsnel kan toeslaan. "Ik dacht zelf nog dat het aan de leeftijd lag, dat ze misschien een beetje vergeetachtig werd. De wereld van de dementie is een merkwaardige. Er gebeuren dingen waar je niks van snapt."

De huisarts verwees haar door naar het DOC-team van Geriant. Er volgden gesprekken en tests door een neuropsycholoog en ten slotte een scan van Annekes hoofd in het ziekenhuis. "Daar schrokken we van. Die zat vol witte plekken van afgestorven hersencellen. Toen wisten we dat ze Alzheimer had." Steeds duidelijker werd dat Anneke vierentwintig uur per dag zorg en aandacht nodig had, al was het maar vanwege het gevaar dat ze de straat zou oplopen en een ongeluk zou krijgen. 'Op 10 mei 2015 is ze in Bergen opgenomen, in afwachting van een plaats in Den Burg. Op dat moment zaten er een stuk of negen Texelaars met dementie aan de overkant." Ze zou er ruim drie maanden wonen, voordat ze terugverhuisde naar het eiland waar ze een halve eeuw had gewoond. 'De verpleeghuizen zijn een wereld van verschil. Op Texel delen zeven bewoners een gezamenlijke huiskamer en hebben ze een eigen slaapkamer. In Bergen zitten wel twintig mensen bij elkaar in een centrale hal. Ik begrijp niet dat ze het zo hebben ingericht. De bewoners krijgen veel te veel impulsen en raken daardoor de kluts kwijt."