De noodkreet van de Hogebergboer

Schapen en de Hogeberg,  al eeuwen zijn ze aan elkaar verbonden. Zelf ben ik pas sinds 2011 op Texel, maar ik zou mij het gebied niet voor kunnen stellen zonder de schapen. Ik schrok dan ook toen ik de noodkreet Jan-Willem Bakker van schapenbedrijf De Waddel las: "Hoe lang ben ik hier nog schapenboer?"

Wie Jan-Willem wel eens ontmoet heeft, weet hoe gepassioneerd hij met zijn vak omgaat. Het is voor hem geen beroep, maar een roeping. Hij is bovendien iemand die de samenwerking zoekt en niet zomaar begint te schreeuwen. Het maakt zijn hulpschreeuw des te serieuzer. In een prachtig betoog op Facebook legt hij uit wat er aan de hand is. "Ons gebied, waarbinnen landschap, natuur en economische schapenhouderij samen gaan, moet veranderen. De provincie stelt dat er meer plantensoorten moeten komen. Er mogen nog schapen gehouden worden, maar veel minder en onder strenge voorwaarden die het voor mij onmogelijk maken om hier te boeren. Eigenaren Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer ondersteunen dit beleid. Ik ben ook voorstander van een grote soortenrijkdom, maar ben van mening dat dat juist goed samen gaat met mijn manier van schapen houden. Landschaps- en natuurbeheer zijn daar namelijk vanzelfsprekend onderdeel van." 

Het is nogal wat wat Bakker hier zegt. Texel is een schapeneiland en dat schapen bij het Hogeberggebied horen is erkend door alle Texelse partijen. Ook de provincie gaf al eens aan dat dit bij het cultuurhistorisch erfgoed hoort. Maar als we de spelregels nou zo gaan aanpassen, dat boeren niet meer mogelijk is... Hoe dan verder? Natuurliefhebbers zouden het gebied moeten omarmen. Bij de maaicyclus wordt rekening gehouden met plantensoorten en weidevogels. Daarnaast zijn de lammeren en schapen toch ook een prachtige vorm van natuur. 

Soms moet je de kunst van het schrijven overlaten aan iemand die vanuit zijn hart schrijft. En daarom citeer ik de tekst van Jan-Willem even letterlijk: "Willen we uiteindelijk niet in grote lijnen hetzelfde? Het kan toch niet zo zijn dat een eeuwenoude ketting van schapenhouders op deze plek bij de laatste schakel is aangeland? Precies op het moment dat ik hier leef?  De landelijk directeur van Staatbosbeheer, eigenaar van een groot deel van de Hoge Berg, noemt duurzaam partnerschap als leidraad van hun beleid. Dat is ook wat ik wil. Ik wil partner zijn, samen optrekken. Ik loop hier al jaren iedere dag rond. Ik ken dit gebied en weet wat er leeft. Deze kennis wil ik inzetten om dit unieke gebied te behouden voor onze kinderen. Laten we onze krachten bundelen. We willen tenslotte hetzelfde: dit prachtige stukje cultuurlandschap in stand houden."

Bezint eer gij begint. Ceres zijn we waarschijnlijk kwijt. Mede doordat we te laat doorhadden dat het afgesloten werd. Laten we de schapenboeren en De Lieuw helpen het gebied vol schapen te houden. Laten we niet wachten tot het te laat is. Zonder de schapen en de boeren is de Hogeberg een zielloze vlakte, een kerk zonder altaar, een kroeg zonder muziek en een strand zonder zee. De Hogeberg zonder schapen is Texel zonder TESO en een haven zonder vissermannen. Het klopt niet en moet te allen tijden voorkomen worden. De schapen mogen van die plek nooit verdwijnen. 

Job Schepers

De blogs worden geschreven op persoonlijke titel en vallen buiten de verantwoordelijkheid van de redactie. Het zijn geen journalistieke producties, maar stukken gevormd vanuit mijn mening. Ik ga graag de dialoog aan. Dat kan via Facebook onder het bericht, maar ook via de mail. Ik probeer altijd overal op te antwoorden.