De monsters van de schapenboer

De klankbordavond van Nationaal Park Duinen van Texel die gisteren gehouden werd, was weer enerverend. Wat komt er een hoop voorbij! Een greep: schapen op De Mok komen misschien niet terug, de kiekendief eet de grutto's op, het water in de sloten naast de oude vuilnisbelt geeft licht, verwilderde katten blijven dankzij de Partij voor de Dieren voor overlast zorgen en een groepje groene knuffelaars uit Heemstede houdt het 100-kilometerpad op Texel tegen. Genoeg om over te schrijven dus.

Zonder al teveel motivatie ging ik naar de vergadering. Ik verwachtte een kleine opkomst en saaie onderwerpen. Over de opkomst had ik gelijk, over de onderwerpen niet. We waren nog niet goed en wel begonnen of de vragen en opmerkingen vlogen over tafel. Waarom is er zo weinig ruimte voor de honingbij? Maak een no-fly-zone voor roofvogels boven het broedgebied van de grutto's en hoe zit het met klein historisch medegebruik van het Nationaal park?

Mijn interesse ging vooral uit naar de gesprekken over de schapen, de verwilderde katten en de mountainbikeroute, te beginnen bij het eerste. Wat is Texel zonder zijn schapen, toch staat deze manier van agrarisch ondernemen onder druk. Van De Mok zijn de schapen op dit moment verdwenen en het is niet zeker of ze terugkomen. Ook op de dijk is een langer verblijf van het boegbeeld van het eiland al lang geen zekerheid meer. Over De Mok werd onder meer het volgende gezegd: "Nog niet duidelijk is of de schapen in de Mokbaai terug kunnen komen. Defensie en Staatsbosbeheer bekijken de (on)mogelijkheden. Duidelijk is dat het wenselijk is om het gebied dat deze schapen begrazen in te perken tot de Mokbaai en de aangrenzende duinen", zo vertelde Erik van der Spek van Staatsbosbeheer. Op de dijk is er discussie over het effect van schapen op de sterkte van de dijk. Schapen hebben de gewoonte achter elkaar aan te lopen en zodoende schapenpaadjes te vormen. De één zegt dat de ondergrond hier juist door wordt aangestampt, de ander zegt dat het de dijk juist verzwakt. Maar wat zijn de gevolgen voor de schapenboeren op de Hogeberg als ze met de schapen niet meer uit kunnen wijken naar de dijk? Zo makkelijk is het al niet om schapen te blijven houden. En als je uitwijkt, waar moet je dan heen? De schapen die grazen in de buurt van de oude vuilnisbelt worden, als je niet uitkijkt, ziek van het slootwater. Jan Willem Bakker van De Waddel heeft zelf watermonsters laten nemen, de resultaten daarvan komen volgende week. Hij zei er over: "Daar heb je geen straatverlichting nodig. Die sloten geven vanzelf licht." Of het nou komt van kwik dat gebruikt werd op een bollenveld dat er vroeger lag of door de vuilnisbelt is nog niet duidelijk. Het schaap staat in ieder geval onder druk! En nogmaals: wat is Texel zonder schapen? Dat is onze cultuur, onze traditie. Ik zie onze eigen zwartepietendiscussie aankomen. Red de schapen en de schapenboeren! 

 Dan de 100-kilometer-mountainbikeroute. Heel Texel heeft hier voordeel van. Mountainbikers krijgen een mooie route, zodat ze de natuur niet meer hoeven te verkrachten en wandelaars en natuurgenieters kunnen vrijuit lopen buiten de route om. Voor iedereen heeft het voordelen. Natuurlijk blijf je een groepje houden dat ook dan buiten de gebaande paden blijft fietsen, maar ik denk echt dat de overlast beperkt wordt. Ook Han Lindeboom ziet de MTB-route graag zo snel mogelijk gerealiseerd worden, omdat ook hij begrijpt dat je een alternatief moet bieden wanneer je iets anders verbiedt. Klaar zou je denken. De vergunning was dan ook zo goed als rond, tot een stelletje mafklappers uit Heemstede aan de bel trok. "Natuurbelang", zo'n clubje waarbij natuur alleen beleefd mag worden volgens de dictatuur van zo'n groepsbestuur, kwam in opstand. Niet alleen op Texel hoor, ze doen dat overal. Waarschijnlijk is de voorzitter toen hij klein was gepest door een mountainbiker of moest hij van zijn vader iedere zondag verplicht mountainbiken, terwijl hij Floris wilde kijken. Natuurbelang heeft niets te maken met Texel en het heeft geen invloed op ze. Het traineren van de Texelse mountainbikeroute is onnodig en een vorm van pesterij. Natuurbelang zelf Tweet hier over: "Dankzij EU wetgeving die de natuur beschermt. Wij wijzen de provincie op haar verantwoordelijkheden daarin." Het ergste nog is dat het bezwaar ontvankelijk is verklaard. In het kort legde Lindeboom het als volgt uit: zij hebben duinen, wij hebben duinen. Beiden zijn Nederlandse duinen en dus zijn ze belanghebbende. Nederland op zijn smalst. Maar als Texelaars zich al niet door Texelaars laten tegenhouden, waarom dan wel door een clubje bosnimfen uit Heemstede? Ik stel een constructie voor waarbij Staatsbosbeheer en Nationaal Park op het toekomstige mountainbikepad niet langer controleren en handhaven en op de andere plaatsen wel. Een soort gedoogconstructie. Op het moment dat de route er dan wel is, kunnen we de bordjes wel plaatsen. 

Dan tot slot nog even over de verwilderde katten in de Texelse duinen. Dankzij Partij voor de Dieren mogen verwilderde katten niet meer geschoten worden, maar mogen ze ook niet gevangen worden. Wat volgt is een groot probleem. Voor er misverstanden ontstaan: een verwilderde kat heeft niets met zo'n schattige huiskat te maken. Op Texel zitten veel broedvogels die van nature geen predatoren als bedreiging hebben en op de grond broeden. Een gedekte tafel voor de verwilderde kat. Partij voor de Dieren komt wel op voor de katten, maar de slachting onder vogels nemen we voor lief. Die katten horen hier niet en het brengt de biodiversiteit ernstige schade toe. Zo blijkt uit onderzoek van het Nationaal Park dat onder meer de Noordse Woelmuis een gewild hapje is. Een beschermd dier, waarvan de provincie graag de populatie ziet toenemen. Het één wordt lastig met het ander. Ik ben dan ook voorstander van het herinvoeren van de vangkooien. Daarna kan vastgesteld worden of de dieren geresocialiseerd kunnen worden of dat afschieten de enige oplossing is. Het klinkt hard, maar het is volgens mij de enige oplossing. 

Genoeg om over na te denken dus.....

Job Schepers

De blogs worden geschreven op persoonlijke titel en vallen buiten de verantwoordelijkheid van de redactie. Het zijn geen journalistieke producties, maar stukken gevormd vanuit mijn mening. Ik ga graag de dialoog aan. Dat kan via Facebook onder het bericht, maar ook via de mail. Ik probeer altijd overal op te antwoorden.