"Zoveel mensen zijn bepalend geweest voor waar we nu staan"

Het college (en ook commissieleden) draagt deze week witte anjers om aandacht te vragen voor alle Nederlandse veteranen. Komende zaterdag is het Nationale Veteranendag . De redactie vroeg de collegeleden wat de witte anjer voor hen betekent.

Wethouder Hennie Huisman

Ik draag de witte anjer met trots. Voorheen stond ik nooit zo stil bij het wel en wee van onze veteranen. Dat komt doordat we in Nederland niet zo bezig zijn met militaire missies. We voelen ons hier veilig en horen er verder weinig over. Toen ik als wethouder werd uitgenodigd om het eerste Texelse veteranencafé bij te wonen, ging het veel meer leven. Ik vind het jammer dat het werk van de veteranen zo onderbelicht is. In een land als Amerika worden veteranen op handen gedragen. Er is grote waardering voor het werk dat zij in den vreemde onder gevaarlijke omstandigheden doen. Daarin schieten wij, nuchtere Hollanders, wel wat tekort. Daarom belangrijk om hen in ieder geval op Veteranendag te eren en te waarderen.

Wethouder Edo Kooiman

Tijdens de herdenking van 2019 heb ik de taken van de burgemeester mogen overnemen omdat hij toen daarbij niet aanwezig kon zijn. Samen met de Texelse veteranen heb ik voor deze bijzondere gebeurtenis de voorbereidingen kunnen doen. Dan sta je nog meer stil bij alle veteranen in Nederland. Zij hebben geknokt in belang van Nederland, in belang van de internationale rechtsorde. Ervaringen die van onschatbare waarde zijn om stil te staan bij de Veteranendag. We staan dan even stil bij de Nederlandse inzet van de militairen in het verleden. En het lijkt dat hoe verder deze geschiedenis van ons af komt te staan, hoe meer ook het verhaal naar voren komt. Want de interesse in alle belevenissen lijkt groter dan anders. Dat moeten we blijven koesteren.

Wethouder Jaap Vlaming

Ik ben niet zo van de symbolen. Ik denk er wel ieder jaar intensief aan, dat heeft meerdere oorzaken. 1) Eén van mijn ooms (verzetscommandant) is in de oorlog doodgeschoten. Het heeft mijn moeders familie sterk getekend. ; 2) Twee ooms zijn als dienstplichtigen naar Nederlands Indië gestuurd. Ze hebben er niet veel over verteld, maar ik denk te weten wat het betekent om op jonge leeftijd een opdracht uit te moeten voeren in een gebied wat je niet kent en wat je niet begrijpt voor je er bent. 3) Eén oom Is als marinier actief geweest in Korea en heeft me daarover wel veel verteld. 4) Net 21 jaar oud ben ik 2 1/2 jaar naar Kameroen geweest. Een taal die ik niet kende, een cultuur die ik (nog) niet begreep. En een thuisfront waarmee ik nauwelijks iets kon delen, omdat er alleen maar langzame briefwisseling mogelijk was. 5) Een schoonvader die als dwangarbeider in Duitsland heeft gewerkt, meer dood dan levend terugkwam en zijn verhaal nauwelijks kwijt kon, omdat hij geen held was. Sinds die tijd weet ik ook dat het zo gemakkelijk is om vanuit de Europese leunstoel kritiek te leveren op de bijdrage die veelal naar eer en geweten is geleverd en door anderen in een ondankbaar daglicht kunnen worden gesteld. Sindsdien denk ik aan al die mensen die tussen mooie en onbegrepen herinneringen, aan pijnlijke herinneringen, onbegrip vanuit de latere omgeving en de onmogelijkheid om te delen met anderen dan zij die een gelijke ervaring hebben. Zoveel mensen zijn bepalend geweest voor waar we nu staan.

Burgemeester Uitdehaag:

Ik draag de hele week een witte anjer, omdat ik het belangrijk vind dat we ons realiseren dat velen hun leven hebben geriskeerd, al dan niet dienstplichtig, in opdracht van ons allemaal. In opdracht van de staat der Nederlanden. Dit mag niet vergeten worden.