"Héél blij met het eindresultaat"

“De brand was één, maar wat we daarna de verstouwen hebben gekregen… Alles wat tegen kón zitten, zat tegen. Maar ondanks alle hobbels en tegenslagen hebben we ons vrij snel kunnen richten op de mogelijkheden. We zijn heel blij met het eindresultaat.”

Reden tot vreugde bij Leni, Bart en zoon Stefan Eveleens, nu ze gesetteld zijn in hun nieuwe huis aan de Wierstraat. Herbouwd na de verwoestende brand vrijdag 2 maart 2018 in Oosterend. Vier woningen gingen die nacht verloren.

Stefan: “Ik werd om kwart voor vijf wakker van iemand die om hulp riep. Het was de buurjongen bij wie de brand was begonnen. Toen heb ik mijn vader en moeder wakker gemaakt en ben naar buiten gegaan. Ik ben naar mijn broer Simon en Natalie in de Peperstraat gegaan en heb daar de hele morgen gezeten.”

Bugel gered

Leni: “Ik heb snel mijn kleren aangetrokken en mijn mobiel en portemonnee gepakt. Ik dacht: zo red ik me wel even, want we zullen vandaag wel niet terug kunnen. We liepen naar buiten en zagen verderop de vlammen, de brandweer en dat het vuur uit de nok van onze schuur kwam. Wij zullen ook schade hebben, dacht ik nog. De gitaar van Stefan, mijn bugel en een computer konden uit huis worden gered. Met mijn bugel, die ik pas een jaar had, was ik héél blij. We zijn bij Hans en Gea Legierse opgevangen. Daar vandaan zagen we dat ons huis niet meer te redden was. Op die paar dingen na waren we alles kwijt.”

“We konden voor woonruimte meteen terecht op Noorderhoeve. Volledig gemeubileerd, daar hebben we prima gezeten, perfect geregeld. Wat héél fijn was dat we gelijk wisten dat we er zolang als nodig was konden zitten. We kregen van alles aangeboden. Winkels gaven kleding en andere spullen. Van alles, ook van mensen die we niet kenden. Iemand vroeg: Geef even je bankrekening, dan maak ik wat over. Het voelde als een warm bad.”

Nu weten we hoeveel kleine lettertjes er in polissen staan. De grond bleek ook vervuild.

In de periode die volgde, kwam er veel op hen af. “Nu weten we hoeveel kleine lettertjes er in polissen staan. De grond bleek vervuild en er moest archeologisch onderzoek worden gedaan. We waren met meerder gedupeerden, waarbij verschillende verzekeringsmaatschappijen naar elkaar keken. Het is een heel traject geweest, waarin je wordt geleefd en we ook nog eens pech hadden met onze gezondheid, maar waarin we toch beslissingen moesten nemen.”

Bart: “Toen de tekening voor het nieuwe huis helemaal was zoals we wilden, bleek dat de bouwkosten ver boven ons budget kwamen. Tegenvaller was ook dat we geen garantie voor onderverzekering bleken te hebben. We hebben toen met Siep en Chris van Bouwbedrijf Frans Zegel, die ons fantastische hebben geholpen, de mogelijkheden bekeken. We hebben het kunnen oplossen door heel veel zelf te doen. De aannemer heeft hoofdzakelijk het casco neergezet, de rest hebben we zelf gedaan.”

Veel hulp kregen ze daarbij van zoon Simon. “Hij is installateur en wilde graag voor zichzelf beginnen. Simon zei: “Jullie zijn mijn eerste klant.” Bart, elektrotechnicus bij de Koninklijke Marine: “Samen hebben we uitgedacht hoe we alles zouden doen. Je moet over veel dingen nadenken. De riolering, de ventilatie en we wilden energieneutraal en gasloos. We hebben veel duurzame technieken toegepast. Zonnepanelen, warmtepomp, een zonneboiler en een douche met warmte terugwinning.”

Een indrukwekkend staaltje duurzame techniek, met als kloppend hart een grote installatie in de royale kelder onder de woning. “Het is uitgepakt zoals we het hebben bedacht. We monitoren alles. Of we helemaal energieneutraal zijn, weten we over een jaar.”

Een nieuw huis, maar wel passend in het straatbeeld. “Vóór de brand was dit huis, dat we in 1986 helemaal hebben gerenoveerd, een rijksmonument. Dat kon nu niet meer en dat gaf wel mogelijkheden, met name op gebied van duurzaamheid. Maar we wilden wel een huis met dezelfde uitstraling. Een deel van de gele stenen uit het oude huis, hebben we kunnen hergebruiken. En zelfs de oude kozijnen aan de straatkant waren nog helemaal gaaf. Wel nieuwe ramen, met geïsoleerd glas.”

De voortgang van de bouw werd door belangstellenden op de voet gevolgd. “De betrokkenheid was groot. Er waren zelfs Oosterenders die hun dagelijkse wandelrondje met de hond ervoor hebben aangepast.” Ze zagen bijvoorbeeld hoe enkele weken geleden de bouwhekken rond het huis werden weggehaald.

Gemopperd

Leni: “Onderweg zijn we veel hobbels en obstakels tegen gekomen. We hebben best eens gemopperd. Maar veel mensen hebben ook hun best voor ons gedaan. De gemeente die zich garant stelde voor de kosten voor het opruimen van de vervuilde grond en het archeologisch onderzoek, Ingmar Veeger als architect, Peter-Jan Kuip met berekeningen voor de isolatie en de schone grondverklaring, Pieter de Ridder van assurantiekantoor Jos Kager, Jan Drijver die zijn nettenschuur beschikbaar stelde, velen die ons tijdens de sloop en bouw hebben geholpen en ga zo maar door."

Ze sluiten een intensieve periode af. Leni: “We zijn er dag en nacht mee bezig geweest. Er was zóveel te doen. Denk onder meer aan het schilderwerk, buitenom en binnen. Ook dat hebben we allemaal grotendeels zelf gedaan. Op een bepaald moment hadden we het wel een beetje gehad.” Bart: “Het belangrijkste werk is nu klaar, de rest komt ook wel goed.” Leni: “We zijn er 7 maart ingetrokken, iets meer dan twee jaar na de brand. Nu we hier zitten, voelt het helemaal als thuis. Er zijn best nog dingen te doen, maar we gunnen ons ook tijd voor andere dingen. Een rondje wandelen, mijn moeder wat meer aandacht geven en dat soort dingen.”

Ann en Willem Daman

Gerard Timmerman: Interieur van de herbouwde woning van Ann en Willem Daman aan de Koetebuurt. 

“Na de zóveelste tegenslag werd het me soms teveel. Ik heb uit boosheid wel eens een paar bloempotten stukgegooid. Alles opgeteld hebben we héél wat meegemaakt. Het heeft veel tijd en energie gekost. Maar we zijn er nog en wonen weer, da’s het allerbelangrijkste.”

Bij Ann en echtgenoot Willem Daman kan er inmiddels weer een glimlach vanaf. Napratend over de brand waarbij hun huis werd verwoest, de nasleep en de vele hobbels die ze tegenkwamen tijdens de herbouw van hun woning aan de Koetebuurt.

In een interview in deze krant kort na de brand, hoopten ze dat ze er na veertien maanden wel weer konden wonen. Dat duurde door allerlei omstandigheden wel wat langer. Ook bij de familie Daman verliep het met de verzekering niet gladjes. Ann: “We kregen te horen: Dit is het bedrag, daar moeten jullie het mee doen. We hebben het gered, maar vraag niet hoe. Ze wilden ook dat we met een aannemer uit Den Helder in zee zouden gaan. Maar wij wilden Bouwbedrijf Frans Zegel. Siep (Schellinger) zei: "Het komt goed. En dat is gelukt.” Onvoorstelbaar zoveel als Siep en Chris Simons voor ons hebben gedaan. Heel nuttige tips over hoe we het beste konden terugbouwen. De woonkamer en keuken zijn iets ruimer en we hebben nu een aparte wasruimte. En het is allemaal wat hoger, maar dat komt door de bouwvoorschriften."

Willem: “We kregen een gepeperde rekening voor grondonderzoek- en sanering. Toen we een gesprek hadden met de gemeente, vroeg Siep of ie mee mocht. Aan het eind van dat gesprek legde Siep die rekening op tafel en zei: “Michiel, die kunnen deze mensen niet betalen. Toen heeft de gemeente zich garant gesteld. Anders waren we failliet gegaan.”

Ann: "Siep blijft rustig. Maar één keer dreigde het hem teveel te worden. De bodemsanering, het archeologisch onderzoek dat vertraagde en ook nog een bezwaar over de hoogte. Het stapelde zich op. Maar hij wilde ons niet in de steek laten. Siep is niet alleen bouwer, maar ook een sociaal werker. Zóveel als ie geregeld heeft. Voor ons Superman, net als Chris. Ook Peter Jan Kuip heeft heel veel voor ons gedaan, net als Ingmar Veeger. Natuurlijk de bouwers. Aron Blaauwboer was hier zó lang bezig, dat hij zei: “Ik voel met net een Oosterender. Ik lees alleen het dorpsblad niet." Heb ik toch maar even Strender Nieuws in de keet gelegd.”

Van hun oude huis kon na de brand niets meer worden gebruikt. Een metalen tafelsetje bleef wonderwel gespaard. “Ik heb het opgeknapt en daar stáát het.” Ook het glaswerk op het raamkozijn overleefde. “Overbuurvrouw Krista Mirjam Dijkerman is na de brand naar binnen geslopen en heeft ze veilig gesteld.”

Blauwe karaf

Juni: opgravingen aan de Koetebuurt. - Jolanda Dobber

Aan de muur een foto van de bijna 400 jaar oude blauwe karaf, die tevoorschijn kwam bij de archeologische opgravingen. “Gevonden bij ons op het erf. We mochten hem niet houden, alleen de foto. Dat graven duurde ons veel te lang. Op een gegeven moment zei Siep: “Morgen gaan we echt beginnen, dus het is klaar, denk ik.” Ze sputterden, maar gingen toch.” Intussen woonden de Damans elders. "Op drie adressen, waarvan de langste tijd in de stolp van Marrie Eelman. Een heerlijk stekje."

"Op 20 december kregen we de sleutel, precies volgens afspraak. Toen die dag naderde en we zagen wat er nog moest gebeuren, zeiden we tegen Siep en Chris: Dat gaan jullie niet redden. "Moet jij eens opletten!", zei Siep. "Gaan jullie maar vloerbedekking uitzoeken, wij dweilen wel." Om 13:00 uur kregen we de sleutel. We wonen hier nu weer heerlijk, al zal het nog wel even duren alvorens we ook buiten alles op orde hebben."

Willem: "We zijn ook heel blij met de contra-expertise voor de verzekering en de belangeloze hulp van Assurantiekantoor Bremer. Wat ons is overkomen, heeft veel mensen aan het denken gezet. Kijk je polissen goed na, zou ik zeggen."

Brand Koetebuurt in 2018 - Inter Visual Studio / Marcel Winter