De Eilandadvocaat en de boze buurvrouw

Eén van mijn eerste zaken op Texel was in Den Hoorn waar een cliënt door zijn boze buurvrouw was gesommeerd om een zelf getimmerd zitje en schuurtje in zijn tuin te verwijderen. Het houten zitje en het schuurtje stonden pal tegen haar boet aan en dat wilde ze niet. Het kadaster was er al aan te pas gekomen en nu dreigde de buurvrouw er met behulp van een advocaat de rechter bij te betrekken. Om dit te voorkomen had ik met de advocaat van de buurvrouw afgesproken om op locatie een bespreking te houden.

Het was pas maart, maar de zon scheen al volop in de tuin aan de Lage Achterom. De advocaat van de buurvrouw kwam direct van de boot naar de bespreking toe en samen inspecteerden we de bouwwerken van mijn cliënt. Mijn cliënt was een kwieke zestiger uit Amsterdam, gepensioneerd KNO-arts en sinds enige jaren weduwnaar. Hij kwam al tientallen jaren op Texel en op een gegeven moment heeft hij samen met zijn vrouw een oud walvisvaardershuisje in Den Hoorn gekocht. Inmiddels woonde hij permanent op Texel en had hij de drukte van de stad achter zich gelaten. Helaas kwam daar de drukte van de boze buurvrouw en haar juridische dreigbrieven voor terug. Vroeger hoorde hij niet zoveel van haar, maar sinds zijn pensioen had hij zijn hobby gevonden in het tuinieren en samen met een bevriende timmerman had hij een mooi zitje en een schuurtje voor zijn tuingereedschap getimmerd. De buurvrouw vond dit niks, omdat beide bouwwerken tegen haar stenen boet stonden en zij deze zo niet kon onderhouden.

Aan het einde van de bespreking maakten mijn collega en ik een lijstje met afspraken. Gelukkig waren partijen het over veel punten eens en, zo bleek, deelden ze hun liefde voor tuinieren. Bleef staan dat volgens de buurvrouw het zitje én het schuurtje zo snel mogelijk moesten worden verwijderd. Mijn collega moest de boot naar de overkant halen en ook ik ging naar mijn volgende afspraak. De buurvrouw dronk haar thee nog even op, waarop wij de twee kemphanen in de prille lentezon gedag zeiden. Ik zou naar aanleiding van de bespreking een verslag maken en een voorstel doen om er in der minne uit te komen. Uiteindelijk wilde niemand naar de rechter, waar je als twee buren tegenover elkaar alleen maar kon verliezen.

Een week later zond ik een voorstel naar mijn cliënt, hij belde me direct op met een belangrijke mededeling. De buurvrouw en mijn cliënt hadden daags na de bespreking nog een keer thee gedronken en inmiddels was zij ook een keer bij hem komen eten. Ze waren er als goede buren samen uitgekomen: mijn cliënt zou het zitje en het schuurtje los van de boet van de buurvrouw bevestigen. Dat klonk natuurlijk fantastisch en van de advocaat van de buurvrouw kreeg ik inderdaad per email de bevestiging dat partijen er onderling op deze manier waren uitgekomen. Mijn voorstel met de juridische onderbouwing ging in de map “concepten” en tevreden sloot ik dit dossier. Toen ik enkele maanden later langs de Lage Achterom fietste en een blik op de tuin van mijn cliënt wierp, stond alles prachtig in bloei, het zitje en het schuurtje waren inderdaad twintig centimeter naar voren gehaald. Ik zwaaide naar mijn cliënt die in gezelschap een kopje thee dronk op zijn zelf getimmerde zitje. Opgewekt zwaaide hij terug, net als de mevrouw die naast hem zat: “Dag meester!” riep zij enthousiast. “Dag buurvrouw!” groette ik vriendelijk terug.

Vincent van der Velde, 

De Eilandadvocaat