Anders bekeken...
Palmpasen
Zeven kruizen van oude plinten, gemaakt uit de brug van de kotter. Manlief aan het skarrelen. De nog overgebleven buxus kaalgeknipt en gebruikt ter versiering. Snoepgoed geregen en bovenop het kruis het gebakken haantje. Palmpasen, eigenlijk een vrolijke intocht. Vooral aan het einde, als er van de stok gegeten mag worden.
Cornelis, de jongste, at het haantje er onderweg al af. "Het rook lekker", zei hij dan. Ik moest eraan denken toen we de kleinkinderen de stokken brachten. Ravi pakte de haan, rook eraan en zette er zijn tanden in. "Lekker, oma.” We zijn gezegend met gezonde kinderen en kleinkinderen, maar wat als er eentje ziek zou worden? Wat als je er eentje zou moeten missen? Het is de nachtmerrie van ouders en grootouders. Een grote angst die soms werkelijkheid wordt.
Afgelopen zondag liep Jeroen van Veen mee met de Zestig van Texel. Hij zou ons eiland tweemaal in de rondte lopen. Een monstertocht, waarbij het weer ook nog tegenzat. Op de rug van Jeroen zat een mooie foto van zijn zoontje Kasper. Een lief lachend koppie met rode krullen van zijn zoontje, dat twee jaar geleden overleed aan een hersentumor. Het Prinses Maxima Centrum raadde hem aan om te gaan hardlopen, ter verwerking. Maar het werd meer. Hij bouwde het uit, kreeg sponsors en medelopers en zondag haalde hij €2.146.881,- binnen. Meer dan 2 miljoen! Een ongelooflijke prestatie. Dat je uit het verlies, uit het verdriet, zo kunt herrijzen en voor de kinderen die getroffen worden na Kasper zo’n groot gebaar kunt maken, dat reikt naar het onmogelijke. Op de foto op Facebook zie ik Albert Hoven naast hem staan met de microfoon. Op zijn hoofd een zweetband met de naam van zijn zoon. Een ogenschijnlijk gewone man, die zijn kruis droeg en voorbij alle grenzen het wist om te smeden naar iets goeds. Je zoon verliezen en dan een statement maken voor andere kinderen, andere ouders en grootouders. “Elke dag post ik dat ik aan het ziekenhuis denk, elke dag loop ik 10 km", vertelt hij op een filmpje voor TV Noord-Holland. "Ik sluit af op Texel, want daar hadden we nog mooie momenten, laatste vakanties in een huisje van mijn schoonvader en -moeder.”
Wij kochten van het saneringsgeld een huisje op Prins Hendrik, met de gedachte dat het fijn zou zijn als de kinderen en kleinkinderen mooie herinneringen kunnen maken op ons eiland. We hopen dat er niemand ziek wordt, maar elke dag worden er vele kinderen ongeneeslijk ziek, moeten ze kuren ondergaan, leveren ze een allemachtig gevecht. Deze man heeft een groots gebaar gemaakt en redt misschien wel vele kinderen uit deze oneerlijke strijd. De mooiste Palmpasenintocht ooit op het eiland…
Vrolijk Pasen,
Erna