De wind...
AlgemeenDe (storm)wind van afgelopen week inspireerde mij tot onderstaand gedicht...
De wind waait over zee,
en neemt mijn gedachten mee.
Naar verre landen,
met warme stranden.
De wind waait over ons eiland,
over ons wad en over ons strand.
Door de Slufter en de duinen,
waar wandelaars doorheen struinen.
De wind waait door ons woud,
door De Dennen waar ik van hou.
Hij blaast door de takken van de bomen,
waar eekhoorntjes en vogels in wonen.
De wind waait over de velden,
waar onze gewassen groeien als helden.
Van aardappel tot suikerbiet,
zover als het oog ziet.
De wind is hard en zacht,
verwoestend in al Zijn kracht.
In de winter ijzig koud, in de zomer verkoelend,
ruw en verfrissend aanvoelend.
In mijn hoofd is het net als de wind,
bij storm onrustig als een ongeduldig kind.
De wind geeft dan veel geluiden,
of Hij nou komt uit het Noorden of het Zuiden.
Hij huilt dan om het huis,
en ik voel me dan niet pluis.
Ook s'-nachts is er dan veel kabaal,
en wordt het me zelfs in dromenland wat teveel allemaal.
Tegelijkertijd klinkt het dan door de boomtoppen machtig,
en is Moeder Natuur sterk en krachtig.
Na de storm volgt rust,
is het de stilte die mijn gedachten sust.
Ik word weer ontspannen en kalm,
heb geen last van een nagalm.
Dan is ook in mijn hoofd de wind gedaald,
wordt er even niet meer zo gemaald.
Ik kan weer denken en dromen,
totdat de volgende storm eraan zit te komen.
Dan begint het weer van voren af aan,
zal ik weer stevig op de grond moeten gaan staan.
De wind,
onvoorspelbaar als een kind.
Hard en zacht,
gewild en veracht.
Daar, aan de rand,
van het Texelse strand,
dichtbij de zee,
neemt de wind mijn gedachten mee.
Tineke Stiehl-Timmer
