Eerste zege EN PASSANT in de 1e klasse NHSB

Zaterdag 29 oktober in de Buureton boekte het pas gepromoveerde En Passant zijn eerste zege in de eerste klasse van de Noord-Hollandse schaakbond (NHSB) ten koste van het eveneens juist gepromoveerde Castricum 2.

Die zege was niet geheel zonder geluk en dan druk ik mij zwak uit. Aanvankelijk ging de strijd gelijk op. Hier en daar hadden de Castricummers een licht overwicht, zoals aan het zesde bord van Gerard Postma en aan het tweede bord bij Thomas Richter. Daar stond tegenover dat ik aan het eerste bord al snel een stevig overwicht had met de witte stukken, terwijl ook Dick van Barneveld, Kees de Best en Jon van Dorsten over prettige stellingen beschikten.

Maar er waren nog geen beslissende klappen gevallen. De eerste uitslag kwam van de partij van Dick van Barneveld tegen Wim Pool. De partij aan het vijfde bord eindigde in een puntendeling nadat Dick zijn positionele overwicht dat hem vele mogelijkheden bood met een tikkeltje bangelijk spel door zijn vingers had laten glippen. De heren besloten toen maar tot remise.

De partij van Ab Koolhorst tegen Co van Heerwaarden eindigde eveneens in remise. Co had met prima spel in het middenspel een pion gewonnen en meende al dat hij de vis op het droge had: hij pakte nog een tweede pion, die volgens mij op zijn minst een beetje giftig was. Koolhorst verraste Co met een venijnig loperoffer op h7, waarvoor Co wijselijk bedankte. Ik heb het niet allemaal kunnen volgen, maar vanaf dat moment zat Co in grote moeilijkheden: er dreigde een stevige aanval op zijn koning die Co slechts met de grootste moeite wist te pareren. Toen de kruitdamp was opgetrokken, resteerde een – volgens mij – gewonnen stelling voor Koolhorst, die echter met een remisevoorstel kwam, dat door Co God zij dank geaccepteerd werd.

Vervolgens pakte En Passant de leiding door een overwinning aan het derde bord van Gert Both op Gerard van Pinxteren, die nadat hij wel redelijk door de opening gekomen was, door Gert op hardhandige wijze op de pijnbank werd gelegd. Tegen het tactische geweld van de Grote Puntenverzamelaar van En Passant had Van Pinxteren niet veel in de brengen. Stand: 2-1.

Maar Castricum kwam terug: Jon van Dorsten moest aan bord acht tegen Han Duinker een nederlaag incasseren. Daar zag het aanvankelijk niet naar uit: Jon had met prima spel met de witte stukken een kansrijke stelling op het bord weten te krijgen en stond ongetwijfeld beter. Makkelijk was het echter niet. Jon volgde wellicht niet helemaal het juiste plan en werd in een afwikkeling via een dame-schaakje op d4 een toren armer….. Ontluisterd en teleurgesteld gaf hij maar op (2-2). Het was jammer dat Jon geen enkele beloning kreeg voor zijn goede partijopzet, maar dat is nu eenmaal de wreedheid van het schaakspel: pas na zware teleurstellingen en harde afstraffingen gloort het licht en dan nog maar alleen voor het talent. Laat dàt Jon een troost zijn, want talent heeft hij zeker en het zal niet zo lang meer duren dat hij zijn eerste zege in de bond boekt.

Niet lang daarna maakte Gerard Postma aan bord zes een cruciale fout tegen Egbert Kooiman, die al in de opening de witte koningsstelling had opengebroken met een stukoffer voor twee pionnen. Beslissend was dat nog niet en Gerard had zeker mogelijkheden om de aanval af te slaan, maar nauwkeurig moest dat wel. Gerard belandde in een nare positie waarin hij weinig mogelijkheden had om te spelen. Een zware fout maakte aan al zijn aspiraties een einde. (2-3)

Kees de Best trok vervolgens de stand recht door een klinkende overwinning aan het vierde bord op Gerard Kuijs. Kees opende de g-lijn door met de g-pion naar de f-lijn te slaan en zette vervolgens de zwarte koning stevig onder druk. Aanvankelijk verdedigde Kuijs zich inventief, maar toen de aanval van Kees steeds heviger werd kon Kuijs niet anders dan een kwaliteit inleveren, waarna Kees de overwinning moeiteloos op het droge trok. (3-3)

Thomas Richter met de witte stukken tegen Gerrit Holsteijn had aan het tweede bord aanvankelijk weinig concreets bereikt met het voordeel van de voorzet en na de opening leek de stelling redelijk in evenwicht. Thomas' lichaamstaal verried de nodige ergernis omdat hij – met zijn veel hogere rating – weinig tastbaars had om uit te bouwen. 'Niks aan de hand, man, dat komt zo wel', siste ik hem toe om hem wat op te beuren, maar Thomas liep hoofdschuddend terug naar zijn bord. Enige tijd later zag ik hem opnieuw een rondje maken, maar nu met een heel andere uitstraling. Ik haastte me meteen naar zijn bord en zag dat Thomas een kwaliteit ging winnen. Holsteijn spartelde nog wat tegen, maar was natuurlijk niet opgewassen tegen de techniek die Thomas etaleert als hij gewonnen staat. (4-3)

Zelf speelde ik aan het eerste bord tegen Hidde Brugman en na een vijftiental zetten beschikte ik al over een betere stelling. Ik dacht een makkie te hebben, maar omdat ik niet een echt duidelijk voordeel brengende voortzetting zag besloot ik paard en loper te geven tegen een toren en twee pionnen, in de veronderstelling dat zijn koning daarmee op de tocht zou komen te staan. Het zat allemaal een beetje tegen en ik ergerde me aan mijn slappe spel maar wees een remiseaanbod – er speelde toen nog een aantal mensen- van de hand.

Waarom is mij nog niet helemaal duidelijk, maar ik besefte pas laat dat elk voordeel verdwenen was en dat ik in groot gevaar verkeerde: de koning van Brugman beheerste in het eindspel het centrum en van een pion vóór kwam ik op een pion àchter. Hij speelde in die fase bijzonder sterk en schoof zijn stukken rechtstreeks naar een glad gewonnen positie.

Fatsoenlijke spelers zouden misschien hebben opgegeven, maar Brugman was in grote tijdnood en aan zijn vreemde lichaamsbewegingen en zijn gezucht en zijn getril, zag ik dat hij als de dood zo bang was de boel nog te verknallen. Dus speelde ik door: ik gaf zelfs mijn loper voor een pion om twee verbonden vrijpionnen te stoppen en speelde à tempo om Brugman geen tijd te geven om na te denken. Hoewel hij glad gewonnen stond en een paar keer de partij onmiddellijk kon uitmaken, maar dat niet deed, miste hij tenslotte een venijnige wending en ging hij volledig door zijn hoeven: met een vreselijk schaak van mij op a3 kòn hij niet anders dan op een afwikkeling ingaan waarbij aan het eind slechts twee koningen resteerden…...

Eén van mijn betere ontsnappingen in mijn lange schaakcarrière! Remise dus en daarmee was ik – volkomen onterecht natuurlijk! – de held van de dag, omdat ik met die puntendeling de eerste overwinning van En Passant in de eerste klasse had bewerkstelligd. Maar wat een slecht spel van de En Passant-kampioen (dat ben ik)! Is dat nu de leeftijd? Hoe moet dat nu verder? Zal ik eens een voorspelling doen? Over drie jaar is Jon van Dorsten de nieuwe Texelse kampioen.

Eindstand: En Passant – Castricum 2 4,5 – 3,5

Jaap Dros