Ik heb er zin in

Soms zijn er van die heuglijke momenten, die voor een ander helemaal niet mooi hoeven te zijn. Van de week tekende ik mijn vaste contract bij de Texelse Courant, iets waar ik bij mijn komst in 2011 geen rekening mee gehouden had. Toen Henk Bakker uit De Koog al na een half jaar tegen Josefien en mij zei: "jullie gaan nooit weer weg", heb ik hem kostelijk uitgelachen.

Ik dacht toen nog dat we hier een jaartje bleven en dat we dan weer zouden vertrekken. Maar wat velen gebeurde, overkwam ons ook. We voelden - en voelen ons nog steeds - als een vis in het water op Texel. Ondanks dat de taken anders zijn geworden en de verantwoordelijkheden zijn toegenomen, vind ik nog steeds dat ik de mooiste baan van Texel heb. Je leert enorm veel mensen kennen (Op dat punt mag ik een stuk beter worden in gezichten onthouden.), je komt op plaatsen waar je anders nooit komt, je beleeft prachtige avonturen en leert je bovendien in verschillende lagen van de maatschappij bewegen. Hierdoor ontwikkel je je als persoon.

Anno 2016 ben ik niet meer alleen actief op de redactie, maar ben ik ook verantwoordelijk voor de website, het beheer van de sociale media en begeleid ik het contact met veel verenigingen die ervoor zorgen dat alle verslagen worden aangeleverd. Ook neem ik een groot deel van het commerciële schrijfwerk voor mijn rekening. In de journalistiek is commercie voor velen nog altijd een vies woord. Onterecht, tenminste dat vind ik. De krant is een bedrijf dat geen subsidie ontvangt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld regionale media. Daar kunnen we ons druk over maken, maar het is een gegeven waar we het mee mogen doen. Een krant moet zijn eigen broek ophouden. Dat maakt het blad niet zielig, het zorgt juist voor een uitdaging. Hoe maak je een rendabele krant, die interessant is voor de abonnee en niet alleen gevuld is met advertorials en advertenties. Een deel van die oplossing ligt bij de ondernemer. Wanneer je op zoek gaat naar het verhaal achter de ondernemer komen vaak de onverwachtste verhalen boven, zonder dat je het hoeft te hebben over - ik noem waar wat - de goedkoopste tegels, mooiste souvenirs of het beste restaurant. Kijk naar wat mensen drijft, hoe hard ze geknokt hebben of hoe innovatief ze zijn. Laat zien wat ze gedaan hebben om zich te redden. Dit deel van de lokale journalistiek vind ík interessant.  

Een advertentie van de gemeente bezorgt je snel de kritiek dat je aan de leiband van de gemeente loopt. Als je iets positiefs over de Texelhopper schrijft, wordt er al snel gezegd dat je het persbureau van de gemeente bent. Wie onze krant goed leest, zal tot de conclusie komen dat dit niet zo is. De redactie is kritisch en zal dit ook zijn wanneer een grote adverteerder iets doet wat niet door de beugel kan. Maar als iets wel klopt, kiest de redactie niet voor een negatief bericht omdat de lezer dat wil horen. Ik ben van mening dat dit onze taak ook niet is.


Wie uitdeelt moet ook kunnen incasseren. Zoals hier in 2011 op Ouwe Sunderklaas (wel terecht trouwens).

Kritisch schrijven in een kleine gemeenschap is niet altijd makkelijk. Privé en zakelijk gescheiden houden is een mooi streven, maar niet altijd de realiteit. Als ik iets kritisch schrijf, weet ik dat sommige mensen dat als een persoonlijke aanval zien. Anderen weten je prima te vinden op het moment dat ze leuk nieuws hebben, maar schreeuwen moord en brand of geven niet thuis als je een andere kant belicht. En waar ligt de grens tussen redactioneel en een blog of column? Ik wil nog wel eens kritische columns of blogs schrijven. Soms leidt dit tot irritatie. De blogs zijn op persoonlijke titel en juist om de dialoog aan te kunnen, schrijf ik die nu met open vizier. Er kan op gereageerd worden (graag zelfs!) en ik zal ook proberen tijd te maken om te reageren. Het mag best fel, wie uitdeelt moet immers ook kunnen incasseren. Bel me gerust of stuur mij een mail en ik beantwoord die. Ik neem de volle verantwoordelijkheid voor mijn blogs en snap het als we het niet altijd eens zijn. Soms chargeer ik opzettelijk om de discussie te starten en vaak zoek ik daarbij de grens op. Daarbij komt dat ik het ook wel eens leuk vind om een beetje te stoken (aard van het beestje) en dat kan prima in mijn rol van blogger!

Die manier van werken zie je terug in meer van mijn werk en het is de kracht en de zwakte van mijn werk. Je moet ervoor zorgen dat je mensen niet wegduwt, maar naar je toe haalt. Ik heb niet de illusie dat ik niets meer te leren heb. Ik weet dat het af en toe minder slordig kan en dat sommige mensen met afschuw naar mijn manier van werken kijken. Wie niet tegen kritiek kan, moet geen publiek vak kiezen en dat is de journalistiek op een eiland zeker. Ik weet dat ik voor best veel mensen 'de krant' ben in plaats van Job Schepers. Gelukkig zijn er ook veel mensen blij met mijn aanpak en dat is maar goed ook. Ik ben voorlopig niet van plan te vertrekken en minder kritisch was ik niet van plan te worden. Maar ik zal  blijven schrijven over de goede kanten van projecten, ook als de publieke opinie tegen is.

Ik heb er zin in! Proost op een mooie toekomst.

Job Schepers