"Zullen we zappen?"

"Hé lieverd, is er niets iets leukers op? Kijk eens even op de commerciële zenders. En zullen we anders even op Netflix kijken?"

Het is een gesprek met mijn vriendin deze zomer. Wederom zijn tientallen mannen vermoord door IS. Het is eigenlijk een schandalige conversatie, maar de gebeurtenissen blijven een ver van mijn bed show. Toch zit ook ik constant met mijn neus in mijn telefoon als vrijdag de eerste berichten van de aanslagen in Parijs binnenkomen. Er zijn minder slachtoffers dan de afgelopen maanden in het Midden-Oosten en aanslagen door Boko Haram in Nigeria hebben het leven gekost aan al minstens 13.000 mensen. Toch grijpt mij dit meer aan. Het is kritiek die vaker klinkt afgelopen dagen. Waarom hebben de mensen een Frans vlaggetje op Facebook en niet een vlag van al die andere landen waar mensen werden uitgemoord? 

Er kwam het verwijt dat die levens volgens 'ons Westerlingen' minder waard zijn. In mijn ogen is dat grote onzin. Het is algemeen bekend dat nieuws wat dichterbij staat, zowel in beleving als in afstand, meer impact heeft. Frankrijk is ook Europees, een populaire vakantiebestemming en bovendien een land met dezelfde cultuur. Parijs is op steenworp afstand. Sterker nog, Texel ligt dichterbij Parijs dan bijvoorbeeld Marseille. Steeds meer mensen krijgen de angst dat de aanslagen ook in Nederland zullen plaatsvinden.

Online zijn de verschillende vormen van het rouwproces goed waarneembaar. Franse vlaggetjes, discussies over het wel of niet plaatsen van de vlaggetjes en zelfs forums waarop gediscussieerd wordt of Frankrijk het niet over zichzelf heeft afgeroepen. Met name in de discussie over het laatste onderwerp wordt veelal gebruik gemaakt van foto's waarvan de oorsprong niet duidelijk is. Eén foto toont een dood kind, bloedend op de grond. De persoon die het plaatst, beweert dat het een slachtoffertje is van Franse vergeldingsacties. Een ander- voorzien van Frans vlaggetje - meldt dat de foto al uit 2013 komt. De waarheid blijft in het midden. Geen van beiden komt met bewijslast. Het toont wederom aan dat je niet klakkeloos Facebook-informatie moet aannemen voor de waarheid. Zo werd een foto van een overvol vluchtelingenschip al meerdere malen gebruikt in de Vreemdelingendiscussie. De voorstanders beweerden dat het Europese vluchtelingen waren op weg naar Afrika ten tijde van de Tweede wereldoorlog, de tegenstanders dat het vluchtelingen uit het Midden-Oosten waren. De foto bleek het vrachtschip Vlora, dat in 1991 werd geënterd door duizenden Albanese vluchtelingen en vervolgens gedwongen werd naar Italië te varen.

De discussies leiden tot ruzie en de verdraagzaamheid is heel ver weg. "De grenzen moeten dicht", is een veelgehoorde kreet. Ondanks dat ik het daar niet mee eens ben, ben ik ook niet zonder twijfel. Dit laat niemand ongemoeid. Volgens onze Premier zijn we zelfs in oorlog. De aanslag maakt indruk, op dat punt hebben de terroristen hun doel bereikt. Het werk gaat echter gewoon door. Bijna op de automatische piloot wordt een minuut stilte gehouden, maar tijd heelt alle wonden en mensen vergeten snel. We zijn nu een week verder en de meeste Franse vlaggetjes zijn alweer verdwenen. Ik betrap mijzelf er op dat ik de afstandbediening pak bij de tiende persoon die dit jaar ook toevallig in Parijs was en graag zijn verhaal kwijt wil. Het is geen gedachte om trots op te zijn, maar ik zal niet de enige zijn. "Opdat we nooit vergeten" blijkt vaak niet meer dan twee minuten stilte op Dodenherdenking, dat terwijl er velen gesneuveld zijn voor onze vrijheid. Een vrijheid die ik nog steeds voor vanzelfsprekend vind, al is dat misschien helemaal niet terecht. Laten we met zijn allen er voor zorgen dat die vrijheid behouden blijft, zonder bepaalde geloven of groepen buiten te sluiten en over één kam te scheren.