Job in de wadwachtershut - dag drie, kleine dingen

Het zijn vaak kleine dingen die een mens gelukkig maken. Dat bewees Job van der Ploeg gisteren maar weer eens. "Ik kom je wel shoarma brengen daar", Facebookte hij. Het bleek geenszins een grap van de inwoner van De Koog.

Ik las gisterenavond "De laatste bus naar Slochteren" van Herman Sandman dat gaat over het leven in het dorpje op het Groningse platteland. Hij omschrijft onder meer de zorg voor elkaar in zo'n kleine gemeenschap. In het oosten wordt dit omschreven als Noaberplicht.  Job en ik zijn dorpsgenoten en we kennen elkaar. Ik heb hem wel eens geïnterviewd toen hij meedeed aan de Ronde om Texel, maar daar houdt het wel een beetje op. Het is niet zo dat we de vloer bij elkaar plat lopen. Toen hij mij vroeg hoe laat het eten er moest zijn, hield ik er dan ook rekening mee dat ik alsnog zelf moest koken. "Zeven uur is een mooie tijd Job", had ik geantwoord. Ik was de hele dag in de buitenlucht geweest en met windkracht acht/ negen op de kop vergt dat best wat energie. Ik had rond kwart voor zeven behoorlijk trek, maar besloot voor de zekerheid toch maar even te wachten. Gelukkig maar, want wie staat er om klokslag zeven voor mijn deur met shoarma en een blikje cola? Job van der Ploeg, de held. En hoe die het gedaan heeft weet ik niet, het broodje was nog warm. Ongegeneerd begin ik te vreten, Job lijkt het niet erg te vinden. Hij merkt op wat een leuke wagen het is en wat een mooie klus het is. Daarnaast praten we over zijn kleine, waarmee alles goed is. "En dat is het belangrijkste", merkt hij op.

We keuvelen buiten nog wat na en dan is hij  ook weer zo verdwenen. "Als je nog wat nodig hebt hoor ik het wel", zegt hij nog. Ik vind het prachtig om te ervaren dat er ook nog mensen zijn die belangeloos en spontaan wat voor een ander doen in een tijd dat mensen steeds meer met zichzelf bezig zijn. Even vanuit De Koog naar een kennis midden in een natuurgebied rijden omdat je weet dat hij blij wordt van een broodje shoarma. Het was mijn moment van de dag, hoe onbenullig misschien ook voor anderen. De rest van de dag hier verliep prima sinds de laatste blog. De wind nam verder toe en de pipowagen leek af en toe net een hangmat zo stondt het karretje te schudden. De avond valt en de wind is nog niet afgenomen. Nog één blik naar buiten alvorens ik een laatste borrel neem en ga slapen. In het schemer zie ik een lepelaar wegvliegen. Je zou bijna denken dat er alleen maar lepelaars zitten…. Niets is minder waar.  Naast de al eerder genoemde soorten ken ik inmiddels de grauwe gans, grutto,  tal van verschillende meeuwen, diverse eenden, een aalscholver en natuurlijk de scholekster bijschrijven als herkende vogelsoort. Daarnaast zijn er nog minstens twaalf vogels waarvan ik er nog niet uit ben wat het nou eigenlijk zijn.

Vandaag begon rustig. Het was koud en de vogelaars lieten op zich wachten. De pipowagen was na het water zetten voor de noodzakelijke koffie alweer lekker opgewarmd. Eigenlijk gebeurde er vanmorgen vrij weinig. Eckard Boot kwam langs met een collega en haar kinderen en de gevulde keet was voor de gezelligheid erg welkom. Daarna werd het plots druk. Het programma Vroege Vogels kwam opnemen en ze hadden Jochem Myjer meegenomen. Zij waren nog niet weg of ik moest zelf op expeditie op de Schorren met een groep toeristen en een dame van Ecomare.

Naschrift: Ik ben er nog niet aan toegekomen om al dit vertier van vanmiddag te verwerken. Wel heb ik vast wat foto's bijgesloten.  Vanavond in de eenzaamheid van de pipowagen zal ik trachten alles te beschrijven wat ik vanmiddag heb meegemaakt. Van sliksloten, bruine kiekendieven tot een compleet schuilend camerateam in de pipowagen en de overhoring door Menno Bentveld.