Job in de wadwachtershut - dag 2, het ritme van het licht

Flits… twee seconden stil… flits… zeven seconden stil… FLITS… ondanks de metalen rolluiken is de pipowagen volledig verlicht. Onweer? Nee hoor. Vuurtoren Eierland doet haar werk uitstekend. Ondanks dat ik klaarwakker ben, kan ik het ritme dromen.

Het is maandagavond half 12. Ik heb besloten te gaan slapen. De toegenomen wind ramt tegen de pipowagen van Natuurmonumenten op de grens van Utopia en De Schorren. De eerste druppels vallen, slecht weer op komst. De vogels worden stiller en ook de schapen laten zich slechts incidenteel horen.  Flits… Flits.. Het licht is dusdanig fel dat ik eerst denk dat er iemand met een zaklamp aan het schijnen is. Uit bed om te kijken? De slaapzak is zo lekker warm. Dan het ritme maar tellen en al snel kom ik er achter dat het alleen de vuurtoren kan zijn. Het ritme van het licht wordt als het blijven kijken naar de wekker. Twee uur later tel ik het nog. Hoe laat ik in slaap gevallen ben weet ik niet, maar het is zomaar licht. Hoe laat zal het zijn? De telefoon ligt aan de lader op het verst mogelijke punt vanaf mijn bed. Als een rups die bij een blaadje wil verplaats ik mij met slaapzak en al  richting mijn telefoon. 8.16 uur. Het regent en er is nog geen vogelwachter te zien. Ik kijk uit het raam en drie schapen kijken mij tevreden aan. Een uitzicht waar ik wel aan kan wennen. Terwijl ik mijn ontbijt maak komen de eerste toeristen langs. "Verwacht jij dat die grote sterns nog verschuiven of blijven ze allemaal op hun plaatsje op Utopia?", vraag de man. Ik vertel hem eerlijk dat ik al trots ben dat ik het dier herken. Hij moet er kostelijk om lachen en neemt een aantal vogels met mij door. Aan het einde van de week komt hij nogmaals langs voor een overhoring. Niet veel later komen twee vrijwilligers van Staatsbosbeheer aan, zij verblijven aan het einde van de Oorsprongweg bij de Slufter. Een fikse wandeling dus. Misschien deze week nog eens die kant op.

Dan is het de beurt aan een man en een vrouw uit Amersfoort en hun zoon. De jongste telg heeft de smaak al aardig te pakken. Ik loop met ze mee de dijk op waar we uitkijken over de Schorren. Zie je die kleinere vogels met die zwarte streep op de borst en een zwarte streep op de kop? Dat is de bontbekplevier. De jongen heeft de vogels aardig sneller gespot dan ik, maar na enige aarzelen kan ik ook melden waar ik ze zie. De rosse grutto die de man ook ziet ben ik twee uur later nog aan het zoeken. Het is inmiddels half elf en stevige eilandwind weerhoudt de mensen er niet van er op de fiets op uit te trekken.  Op dit moment ben ik nog een betere VVV-gids dan een ambassadeur voor Natuurmonumenten. Ach, je moet gebruik maken van de kennis die je wel hebt denk ik dan maar. Aan het einde van de week hoop ik de zilvermeeuw te onderscheiden van de bergeend en de grutto van de kluut. Voor iemand die gisteren nog niet veel meer herkende dan een mus en een kip heb ik al veel geleerd. De bontbekplevier, wat een alleraardigst vogeltje.

Terwijl ik mijzelf op de borst klop vanwege mijn snel toenemende vogelkennis, zet een nieuwe bezoeker mij direct weer met mijn beide benen op de grond. "Waarom is dit gebied niet in drie gelijke delen verdeeld, waarvan steeds één deel onder water kan worden gezet? Op die manier houd je het gebied veel dynamischer en toegankelijker voor de grote diversiteit aan vogels." Ik knik alsof ik volledig begrijp waarover hij het heeft, maar besluit niet een antwoord te geven met een attitude alsof ik het begrepen heb. "Dat is een goede vraag van u, ik ga het uitzoeken en het antwoord verwerk ik in mijn blog."  Natuurmonumenten kon mij zoals verwacht prima verder helpen. Het heeft te maken met boerderij Utopia aan de rand van het gebied. Deze boerderij komt onder water te staan zodra je het gebied aan één kant onder water zet. Ook is niet bekend waar het water vandaan zou moeten komen. "Daarom zijn we ieder jaar met heel veel vrijwilligers in touw om alles weer in orde te maken", legt Eckard Boot van Natuurmonumenten uit. Zo zit achter iedere vraag wel weer een verklaring blijkt maar weer. Ik ga nog even vogels spotten…. Tot morgen!

Naschrift:
Vandaag na vieren maar even naar de bewoonde wereld geweest voor boodschappen. Direct maar even gebruik gemaakt van de gelegenheid om de blog online te zetten. Nu weer terug naar Utopia, morgen meer.