Fluitend in de file

De drukte op de Pontweg neemt toe, de keuze in de supermarkten is om 18:00 uur weer een stuk makkelijker en toerist en Texelaar kissebissen alweer lekker op sociale media over fietsen in de dorpskernen. Ja mensen, we zijn weer begonnen. Texel 2017 is toch wel officieel aan.

Met het paasweekend voor de deur wordt er gerekend op drukte en als de afgelopen weken een voorbode zijn, zit het wel goed. Maandag deed ik er tien minuten over om van het Polderhuis naar bakker Timmer op de Stenenplaats te komen. Aan het einde van het seizoen mopper ik daar wel eens over, nu geniet ik er van. Na een korte stop - spreken we nog wel over laagseizoen? - is er weer gezellig leven in de brouwerij. Texelse fietsers die even snel van drogist, naar kledingwinkel naar supermarkt willen, manoeuvreren hun fietsen - door de fietstassen zo groot als een vrachtwagen - als een volleerd schipper tussen de ijsschotsen (winkelend publiek) door. Op de regionale televisie werd zelfs de discussie over de drukte naar de boot weer even aangezwengeld. 

Ik word altijd wel vrolijk van het begin van het seizoen, net zozeer als dat ik aan het einde van het seizoen vrolijk word van de rust. Het is weer anders dan anders en die afwisseling houdt het leuk. Bovendien ontstaan er discussies op Facebook over de vreemdste dingen. Wat mag je wel en niet delen op een bepaalde Facebookpagina. Voor- en tegenstanders worden het er niet over eens. In dit geheel is er één stabiele factor: Selma Rijpkema. Of het nou kazen, schoteltjes of fietstochten zijn, we krijgen een compleet verslag. Hoewel het soms wat overdadig is, moet ik er kostelijk om lachen. We kunnen stellen dat ze geniet van het eiland en dat is uiteindelijk de bedoeling. 

Toen ik zaterdag door de Lidl liep, vroeg ik mij af hoeveel Duitsers er nog in eigen land waren. Ik ben vreselijk ongeduldig en de lange rijen bij de kassa zouden normaal voor een niet opperbest humeur zorgen. Maar ik liet het maar gaan en ben één van mijn hobby's uit gaan voeren: mensen kijken. Dikke mensen in te strakke kleding, veertigers in driekwartbroek (wie heeft dat ooit verzonnen) en de toeristenoutfit: 'het maakt niet uit wat ik draag, want niemand kent mij hier'. Als accessoire een hond ter grote van een appel in een tasje. Als je geluk hebt met een strik in de kop. Ja, er is een hoop te zien. Maar dat vinden niet alleen de Texelaars, ook de toerist. Ze stoppen te pas en te onpas en hoe ik ook kijk, ik heb geen idee waarom. Ze stoppen zelfs midden op rotondes om de passerende fietser goed te aanschouwen. 

De terrassen zijn vol, de schappen leeg. Gooi het opstelterrein maar vol. Texel is klaar voor Pasen.